Θα έχετε ήδη παρατηρήσει ότι η σελίδα δεν ασχολείται γενικά με τις απώλειες σημαντικών προσώπων και μορφών. Όχι από αδιαφορία ή σνομπισμό αλλά διότι συνήθως, οι πληροφορίες που γνωρίζει για το ποιόν των τεθνεώτων είναι όσες γνωρίζουν και οι υπόλοιποι. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει λόγος να προσθέσει ένα «καλό ταξίδι» στα ήδη υπάρχοντα. Έστω και ειλικρινές.
Σήμερα όμως κατ’ εξαίρεσιν, θα σας μεταφέρει μια μικρή ιστορία που συνέβη πριν χρόνια και ανακατεύει με την καλή έννοια το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ο λόγος που γίνεται είναι να καταθέσει έναν μικρό φόρο τιμής, αναδεικνύοντας λίγο ακόμη αυτό που όλοι ξέρουν. Ότι ο απελθών ήταν καλλιτέχνης με την ευρεία έννοια του όρου.
Το έτος είναι το 1993 ή το 1994. Ο τόπος, το ΟΑΚΑ. Το γεγονός, μία συναυλία συμπαράστασης σε κάποιους, με δωρεάν είσοδο. Είμαστε βλέπετε στην εποχή που λεφτά υπάρχουν για συμπαράσταση σε τρίτους σε αντίθεση με σήμερα που δεν υπάρχουν καλά-καλά για συμπαράσταση σε πρώτους.
Είμαστε μια καλή παρέα κορίτσια και αγόρια όμως, κατά την προσφιλή μας συνήθεια, έχουμε πάει καθυστερημένα και οι πόρτες έχουν κλείσει για το κοινό. Βρίσκουμε όμως ένα καλό παλικάρι σεκιούριτι που μας λυπάται και μας βάζει από τον υπόγειο διάδρομο των αποδυτηρίων, κατευθύνοντάς μας παράλληλα για το πως θα βγούμε στο γήπεδο του ΟΑΚΑ.
Καθώς περπατάμε, από την απέναντι μεριά έρχεται ο Μαχαιρίτσας με την κιθάρα στον ώμο, πηγαίνοντας προς την εξέδρα. Σημαντική παρένθεση, το 93-94 ο διάσημος είναι πραγματικά διάσημος και όχι όπως το εννοούμε σήμερα. Κλείνει η παρένθεση. Ο Μαχαιρίτσας λοιπόν είναι ήδη διάσημος και «δικαιολογείται» να μας προσπεράσει χωρίς να μας δώσει σημασία.
Παρ’ όλα ταύτα μας απευθύνει χαιρετισμό με χαμόγελο, κι εμείς αρπάζοντας την ευκαιρία, αρπάζουμε και τον ίδιο και τον αρχίζουμε στις χαιρετούρες. Κινητά δεν υπάρχουν για selfies, οπότε δεν υπάρχει και οπτικό υλικό. Αρκεστείτε στο λόγο της σελίδας. Μια κοπέλα δε, με υπερενθουσιασμό, του φωνάζει:
-Λαυρέντη, σε παρακολουθώ από τότε που έπαιζες στα «Μυρμήγκια» ! ! !
Εμείς γελάμε και της εξηγούμε ότι έκανε λάθος τη συνομοταξία των εντόμων, απολογούμενοι ταυτόχρονα στον καλλιτέχνη για την άγνοιά της. Εκείνος με πιο πλατύ χαμόγελο, διασκεδάζοντας καταφανώς το σκηνικό, της λέει:
-Μικρό το κακό, στο σπίτι να μη τα έχεις και λέγε τα όπως θες.