Στο χωριό, τη δεκαετία του ’80, είχαμε μία πληθώρα συλλόγων με πλούσια πολιτιστική δράση και ακόμη πλουσιότερη χρηματοδότηση από Ευρωπαϊκά κονδύλια.
Μία εκ των πλέον σημαντικών, ήταν και το Gala (χοροεσπερίδα στα Ελληνικά) που λάμβανε χώρα κάθε χρόνο τέτοια εποχή, δηλαδή Απόκριες.
Το consept, απλό και άκρως αποτελεσματικό. Αρχικά, ο σύλλογος νοίκιαζε για το Gala μία από τις 3-4, μεγάλες για τα δεδομένα του χωριού, αίθουσες που ανήκαν σε τοπικές ψησταριές για ένα Σάββατο ή Κυριακή βράδυ κατά τις 2 τελευταίες εβδομάδες της Αποκριάς. Στη συνέχεια κανόνιζαν το a la carte menu, χοιρινή μπριζόλα, μία φέτα και μία σαλάτα για κάθε 4 άτομα και απεριόριστα ψωμιά-κρασιά-αναψυκτικά.
Για το καλλιτεχνικό μέρος, έκλειναν έναν τοπικό κιθαρωδό ή dj. Εκτός εάν ο σύλλογος διατηρούσε τμήμα εκμάθησης παραδοσιακών χορών, οπότε τη διασκέδαση των θαμώνων αναλάμβαναν οι μαθητές, ντυμένοι πάντοτε με τις ανάλογες ενδυμασίες. Εκδίδαν και τα εισιτήρια (πάντοτε σε χαμηλότατες τιμές διότι το κόστος της εκδήλωσης καλυπτόταν από τα προαναφερόμενα κονδύλια) κι έτοιμοι.
Κατά τη μέση του happening, και αφού είχαμε βάλει δυο μπουκιές μπριζόλα στο στόμα μας, άρχιζε το πλέον ενδιαφέρον μέρος, η πώληση των λαχνών. Τα έσοδα της οποίας θα ενίσχυαν έτι περισσότερο το έργο του συλλόγου. Εδώ πρέπει να θυμηθείτε ότι μιλάμε για εποχές βαθέως ΠΑΣΟΚ και τα δώρα των λαχνών ήταν βαρβάτα, όχι όπως τώρα που κάποιοι κληρώνουν γελοία διακοσμητικά και «έργα τέχνης».
Το φτηνότερο που θυμάμαι να κληρώθηκε ποτέ σε τέτοια λαχειοφόρο ήταν ένα γουρούνι ολόκληρο. Μιλάμε για δεκαπέντε κιλά κρέας και με τη δυνατότητα να πάει ο καταναλωτής στο χασάπικο να πάρει όσες φορές θέλει όσο κρέας θέλει, μέχρι να εξαντλήσει το δώρο. Το ακριβότερο, μία βιντεοκάμερα. Αυτός που την κέρδισε, ασχολήθηκε μετά με τη βιντεοσκόπηση γάμων και βαφτίσεων.
Σερπατίνες, χαρτοπόλεμος, μουτσούνες, καπέλα, πειράγματα, κέφι, χορός, τραγούδι. Ανθρώπινα πράγματα, όχι όπως τώρα (τι τώρα, όταν βγαίναμε δηλαδή) που μου χώνεστε όλες και όλοι στη μικρή φυλακή των τεσσάρων γωνιών (στα smartphones αναφέρομαι) αντί να διασκεδάζετε σα ζώντες οργανισμοί. Αυτό είναι το κοινωνικό μήνυμα του άρθρου.
Κι εδώ, στην αποφώνηση, θα μου επιτρέψετε μία homage ( ένα φόρο τιμής στα Ελληνικά) σ’ έναν γλυκύτατο άνθρωπο που άφησε τα εγκόσμια και πλέον βλέπει τι υπάρχει στην άλλη πλευρά της ζωής. Το Σωτήρη το Βοντίτσα, ο οποίος αγανακτισμένος κάθε φορά από τις μικροσκοπικές φέτες λεμονιού που συνόδευαν τη χοιρινή, είχε στο αυτοκίνητό του μιαν ολόκληρη σακούλα με λεμόνια τα οποία μας μοίραζε με την προτροπή να το χρησιμοποιήσουμε σε ποσότητα, διότι «το λεμόνι έχει βιταμίνη C».
