Υπάρχει μια εξαιρετική Βρετανική τηλεταινία που ονομάζεται Threads με θέμα μια πυρηνική επίθεση στη Σέφιλντ, στη Μεγάλη Βρετανία.
Αυτό δεν είναι spoiler διότι το αναφέρει ακόμη και η περιγραφή της ταινίας. Ούτε το κομμάτι της που αποτελεί το θέμα του σημερινού άρθρου και το οποίο θ΄ αναλύσουμε παρακάτω είναι, διότι η τηλεταινία εστιάζει κυρίως στα επακόλουθα της επίθεσης τόσο για την τοπική κοινωνία όσο και γενικά για τον πολιτισμό.
Εκεί κάπου στην αρχή λοιπόν, η Κυβέρνηση ειδοποιεί την πολιτική προστασία του Σέφιλντ, η οποία αποτελείται από εθελοντές πολίτες (κάτι σαν το Χαρδαλιά χωρίς μισθό και χωρίς μούσι) ότι επίκειται πυρηνική επίθεση από τους Κομμουνιστές, διότι είμαστε στη δεκαετία του ’80. Ο επικεφαλής λοιπόν αφήνει την οικογένειά του και μεταφέρεται αρχικά στο γραφείο του τοπικού κέντρου συντονισμού κι ελέγχου.
Εκεί, βρίσκει ένα ντοσιέ μέσα στο οποίο περιγράφονται λεπτομερώς όλες οι ενέργειες που πρέπει να κάνει βήμα βήμα. Και μάλιστα η διαδικασία είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο ώστε εάν δεν ολοκληρώσει ένα στάδιο, δε μπορεί να προχωρήσει στο επόμενο. Έτσι ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος να του ξεφύγει κάτι ή να κάτι κανά ρουσφετάκι όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Εδώ, τουλάχιστον.
Αρχίζει ο καλός σου να ξεφυλλίζει, παίρνει τηλέφωνα, οργανώνει τον κόσμο, λέει στον καθένα και την καθεμία τι πρέπει να κάνει πώς και πότε, τσουλάει το πράγμα. Πέφτει η μπόμπα, μακριά από μας, και συνειδητοποιούν ότι όλο αυτό το σχέδιο παρά την αρκετά καλή εκτέλεσή του, είναι σχεδόν άχρηστο.
Και αυτό διότι εκπονήθηκε θεωρητικά, επάνω σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Με μια πληθώρα «εάν κι εφόσον» τα οποία είτε δε συνέβησαν είτε δε συνέβησαν όπως τα περίμεναν. Και αυτό γιατί ευτυχώς/δυστυχώς, κανείς απ’ όλους όσοι συμμετείχαν στη δημιουργία του, δεν είχε την απαραίτητη και φρικιαστική εμπειρία που επιβάλλεται σε τέτοιες καταστάσεις. Όπως λέει και το παλιό ρητό «είναι άλλο να ξέρεις πότε θα σου ρίξει κάποιος μια γροθιά και άλλο να ξέρεις πως να μη φας στη μάπα».
Αφορμή για το άρθρο στάθηκε ένα άλλο που διάβασα, σχετικά με τοποθεσίες υπογείων καταφυγίων στην Αττική. Και κυρίως, με τα σχόλια ανακούφισης διαφόρων διότι «τουλάχιστον θα έχουμε κάπου να πάμε, ω μη γένοιτο». Μμμμναι. Δύο χιλιάδες άτομα ταυτόχρονα σ’ ένα στενό δρομάκι με το PS5 στα χέρια και το γατί στους ώμους, τι μπορεί να πάει στραβά.
Κάπου εδώ φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα/κεντρική ιδέα. Τι κάνουμε; Μικρές ασκήσεις προετοιμασίας. Διότι όπως λέει ένα άλλο παλαιό ρητό «αυτός που ιδρώνει περισσότερο στην προπόνηση, ματώνει λιγότερο στη μάχη».
Μείνετε συντονισμένοι/ες.
