Η πρώτη φορά που είδα πυρκαγιά από κοντά ήταν το 1995, όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στη Χίο. Πυρκαγιά σχήμα λόγου, διότι μέχρι να φτάσουμε οι πυροσβέστες και οι εθελοντές είχαν ήδη κάνει τη δουλειά. Με αφήσανε μαζί με τους συστρατιώτες μου σε μια μισοκαμένη περιοχή εξοπλισμένους μ’ ένα πτυοσκάπανο και μιαν εντολή. “Αν δείτε αναζωπύρωση, σκεπάστε τη με χώμα”. Ήταν μια λέξη που άκουγα συχνά στην τηλεόραση, αλλά για πρώτη φορά κατάλαβα τη σημασία της.

Η δεύτερη ήταν στην Πεντέλη, το 2007. Μια μέρα που φύσαγε όπως σήμερα, κακή ώρα. Ως νεώτερο, σε κατάταξη μα όχι ηλικία μέλος μιας εθελοντικής ομάδας, έτρεξα να συνδράμω το έργο της κατάσβεσης. Εκείνη τη φορά δεν είχε πτυοσκάπανο, είχε όμως πάλι μιαν εντολή. “Από εδώ και πέρα δεν περνάει ΚΑΝΕΙΣ”.

Στάθηκα το λοιπόν στη μέση του πουθενά, βλέποντας όχι μακρυά μου τους άλλους να δίνουν μάχες με τις φλόγες και ειλικρινά αισθανόμουν λίγο ηλίθιος. Μέχρι που σκάνε μύτη 10-15 άτομα τρέχοντας προς το μέρος μου, κραδαίνοντας μπουκάλια με νερό. Πολίτες που ευαισθητοποιημένοι και από την τεράστια πυρκαγιά που είχε προηγηθεί στην Πάρνηθα, έσπευσαν να προσφέρουν το κάτι τις τους, χωρίς τη χρεία εκκλήσεων και δραματικών διαβημάτων. “Φέραμε νερό στα παιδιά”, φωνάζανε με πάθος.

Ψύχραιμα, σηκώνω το χέρι μου δίκην τροχονόμου. Αυτοί ακινητοποιούνται. Παίρνω τα νερά μαζί με τη σακούλα, τους ευχαριστώ και τους διώχνω. Γυρίζω προς το μέρος του μετώπου της πυρκαγιάς και περιμένω μέχρι κάποιος να μου δώσει σημασία. Ένας μεσήλικας ψαρομάλλης με βλέπει, με πλησιάζει, παίρνει τη σακούλα απ’ τα χέρια μου και την ελέγχει. Με κοιτάζει και μου λέει απλά “το’ χεις”.

Στις σημερινές πυρκαγιές και στις άλλες που σίγουρα θ’ ακολουθήσουν, δεν είναι ανάγκη να προτάξετε τα στήθη σας στο πύρινο μέτωπο. Υπάρχουν κακοπληρωμένοι επαγγελματίες που θα το κάνουν. Εσείς ρωτήστε πως θα είστε χρήσιμοι και ακολουθήστε πιστά τις οδηγίες τους. Ή έστω, προσευχηθείτε να βρέξει.