Ένας θρύλος λέει ότι στο σταύλο της Βηθλεέμ, ανάμεσα στο βόδι και το γαϊδουράκι, ζούσε και μια μικρή γάτα με γκριζωπό τρίχωμα.
Την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός η γάτα παρακολουθούσε, με τη συνηθισμένη της περιέργεια, τη Μαρία και τον Ιωσήφ να κοιτάζουν τη φάτνη και να χαμογελούν. Πλησίασε κι ένα παράξενο φως έλουσε το πρόσωπο της καθώς είδε το νεογέννητο μωρό, που κοιμόταν ήσυχο.
Το ζωντανό ένιωσε μια παράξενη έλξη. Περίμενε ώς ότου πέσουν όλοι για ύπνο και μπήκε μέσα στη φάτνη αλαφροπατώντας. Η νύχτα ήταν κρύα κι έτσι κουλουριάστηκε προσεκτικά δίπλα στο μωρό, προσπαθώντας να το ζεστάνει με το απαλό της τρίχωμα.
Το μωρό αναδεύτηκε ελαφρά και άνοιξε τα ματάκια του. Για μια στιγμή, το βλέμμα του συναντήθηκε με το δικό της. Ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του και η γάτα ένιωσε μια πρωτόγνωρη ζεστασιά να την πλημμυρίζει.
Από εκείνη τη νύχτα, η γάτα απέκτησε μια μοναδική ικανότητα. Απ’ όσο ψηλά και αν έπεφτε, πάντα προσγειωνόταν στα πόδια της. Λένε πως ήταν ένα δώρο από το Θείο Βρέφος, μια ανταμοιβή για την καλοσύνη και την ζεστασιά που του πρόσφερε εκείνη την Άγια Νύχτα.
