Όπως ήδη γνωρίζετε, η σελίδα υποστηρίζει αναφανδόν τη χρήση του όρου «γενέθλιο» αντί για «γενέθλια». Όπως και το «Χριστούγεννο» αλλά αυτό είναι γι’ αργότερα.
Το γενέθλιο στην αθάνατη Ελληνική επαρχία ανήκε στην κατηγορία «εκδηλώσεις». Δηλαδή περιείχε σχεδιασμό, προετοιμασία, εκτέλεση και πολλή, πολλή κριτική. Μια ιδέα για το τελευταίο μπορείτε να πάρετε διαβάζοντας αυτό το άρθρο.
Το γενέθλιο ήταν ουσιαστικά μια παραλλαγή της ονομαστικής γιορτής όπου η κύρια διαφορά ήταν ότι αντί να σερβίρουν ατομικά γλυκά στους καλεσμένους, υπήρχε τούρτα. Μέχρι τα 18 χρόνια βάζαμε τόσα κεριά όσα και «όσα κλείναμε» αλλά μετά κορίτσια-αγόρια τ’ αντικαθιστούσαμε με ένα μοναδικό διότι τα κεριά-ερωτηματικά δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμη.
Οι προσκλήσεις υπήρχαν αλλά στο μιλητό. Παρ΄ όλα ταύτα εάν έφερνες μαζί σου κάποιο άτομο που δεν ήταν στη «λιστα» το καλοδέχονταν, στο πλαίσιο του «ο φίλος του φίλου μου είναι και δικός μου φίλος».
Μερικές φορές υπήρχε μπουφές, χειροποίητος μάλιστα, όμως τις περισσότερες κυριαρχούσαν εκείνα τα υπέροχα σνακς όπως πακοτίνια, πίτσα μεξικάνα, δρακουλίνια και φοφίκο. Από αναψυκτικά η κόκα-κόλα είχε την τιμητική της μαζί με κάποια γκαζόζα και χυμό πορτοκάλι συμπυκνωμένο. Μουσική ό,τι έπαιζε το ραδιόφωνο εκτός αν κάποιος είχε πικάπ ή μας έλεγε να φέρουμε κασέτες με τα Σουξέ της εποχής.
Δώρα κυρίως πρακτικά όπως πουκάμισα, κολώνιες 4711 και στυλό Parker. Εναλλακτικά βιβλία best sellers, επιτραπέζια παιχνίδια, κουκλάκια με καρδούλες και ημερολόγια με κλειδαριές. Το τι, εξαρτόνταν όπως πάντα από το φύλο, την ηλικία, το βαθμό οικειότητας και το χαρτζιλίκι μας. Α! και το τι κυκλοφορούσε τότε στα καταστήματα με «Υαλικά και είδη δώρου» στο χωριό.
Χορός πολύς, μπλουζ (ergo ευκαιρία να πιάσουμε) λιγότερα. Καμιά φορά ταινία στο βίντεο. Και συζητούσαμε. Από τις διαφημίσεις της προηγούμενης βραδιάς (τα meme της εποχής) μέχρι την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και το Κυπριακό που από τότε δεν έλεγε να λυθεί. Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτά τα πάρτι ήταν η βασική αιτία πολιτικοποίησης μιας ολόκληρης γενιάς.
Κάποιες και κάποιοι έβρισκαν την ευκαιρία να καπνίσουν. Κυρίως διότι αν και δεν απαγορευόταν per se στους κάτω των 18, σε κοίταζαν κάπως όταν το άναβες. Στο γενέθλιο ήταν όλοι όμως πιο χαλαροί οπότε οι γονείς/θεατές/συνοδοί, έκαναν λίγο τα στραβά μάτια κυρίως αν είχες πατήσει τα 16 και ήσουν αγόρι. Τρεις μάρκες παίζαν ενεργά τότε, Camel, Marlboro (το ρ ήταν σιωπηλό στα Ελληνικά) και Καρέλια κασετίνα.
Κατά την κοπή της τούρτας ψέλναμε το:
Να ζήσεις (βάλε όνομα) και χρόνια πολλά
Μεγάλος/η να γίνεις με άσπρα μαλλιά (περήφανα γηρατιά)
Παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φως (όχι πλούτη και instagram stories)
Και όλοι να λένε να ένας/μία σοφός (το βουλεύτρια δεν υπήρχε ακόμη).
Το σχολάγαμε σχετικά γρήγορα πάντως αφού πρώτα είχαμε καταναλώσει ό,τι σνακ υπήρχε διαθέσιμο και είχαμε ρουφήξει την τελευταία σταγόνα αναψυκτικού δίνοντας ραντεβού στο επόμενο γενέθλιο, κάπου εκεί κοντά.
