Ο Διγενής όπως ξέρουμε, είναι ο ήρωας ενός έμμετρου αφηγηματικού βιβλίου του μεσαιωνικού Βυζαντίου (9ος-10ος αιώνας). Γιος της Ειρήνης, κόρη βυζαντινού στρατηγού και του Μουσούρ, Άραβα εμίρη από τη Συρία, ο Διγενής ενσαρκώνει το πνεύμα του Ακρίτα, του φρουρού δηλαδή των συνόρων της Αυτοκρατορίας. Εξ ου και το «παρατσούκλι», άλλωστε.
Επειδή όμως κάθε ιστορία έχει μία αρχή, ο Διγενής πριν αναλάβει καθήκοντα έπρεπε να περάσει από έγκριση. Διότι ούτε η ευγενική του γενιά ούτε η πολεμική του αρετή, που είχε φανεί από νωρίς, ήταν αρκετές συστάσεις. Παρουσιάστηκε λοιπόν στο μυθικό αρχηγό των Ακριτών, το Φιλόπαππο. Εκείνος του εξήγησε την καθόλου εύκολη διαδικασία εισαγωγής των νέων υποψηφίων στο Σώμα, την οποία έπρεπε να ολοκληρώσει πριν σκεφτούν καν να τον εντάξουν στο δυναμικό τους.
Θα το γράψω σε στίχους όπως το θυμάμαι, γιατί ως συνήθως, δε μπορώ να βρω online το ακριβές κείμενο. Τεχνολογία σου λέει μετά! Πάντως η γενική ιδέα είναι η ίδια.
«Αν καυχηθείς νεότατε να γίνεις Απελάτης, τη ράβδον ταύτην έπαρε και άνελθε εις λόφον
και αν νηστεύσας δύνασαι ημέρας δεκαπέντε, μηδ’ ύπνον εις τα βλέφαρα βάλεις των οφθαλμών σου
κι αν λέοντας φονεύσεις τρεις και ύστερα του γδάρεις
και αν εις γάμον όψιμον μπορέσεις να εισέλθεις
να πάρεις νύφη και γαμβρόν και όλα εδώ τα φέρεις
τότε μάθε νεότατε, θα γίνεις Απελάτης».
Όπου «ράβδος» είναι το όπλο του για να τα κάνει όλ’ αυτά. Και δεν ήταν κάποια μαγκούρα, ήταν ένα ρόπαλο, ένας κεφαλοθραύστης. Ο Διγενής αντί να περάσει τις, ελαφρώς γελοίες μεταξύ μας, δοκιμασίες, πήρε το ρόπαλο από τα χέρια του Φιλόππαπου και αφόπλισε όλους τους παρευρισκόμενους Ακρίτες.
Εντυπωσιάστηκε ο δικός σου και τον έχρισε φύλακα των συνόρων. Κάτι σαν τον Jon Snow δηλαδή χωρίς τον πάγο, τις ιπτάμενες σαύρες και τις ξεβράκωτες. Από τότε και μέχρι να τελειώσει το βιβλίο, θα ζήσει πάμπολλες εντυπωσιακές περιπέτειες, για τις οποίες θα μιλήσουμε προσεχώς.
Μέχρι τότε, μπορείτε να δείτε λίγο περισσότερο Διγενή, στο ακόλουθο άρθρο.
