Η Λερναία Ύδρα είναι ο δεύτερος άθλος του Ηρακλή. Πρόκειται για ένα τέρας με ερπετοειδή μορφή και τόπο κατοικίας το Άργος. Πιο συγκεκριμένα το έλος της Λέρνης, εξ’ ού και το όνομα. Θηλυκό με τεράστιο σώμα, δηλητηριώδη ανάσα και εννέα κεφάλια (οκτώ θνητά που όταν έκοβες ένα φύτρωναν δύο στη θέση του και ένα αθάνατο, μια πραγματική μάστιγα για την περιοχή μιας και το διαιτολόγιό της πέραν της άγριας πανίδας, συμπεριελάμβανε τόσο τα οικόσιτα ζώα όσο και τους ιθαγενείς.

Το όνομά της προέρχεται από τη λέξη ύδωρ (νερό) και είναι μια μάλλον εύκολη λύση για να ονοματίσεις ένα ημιυδρόβιο πλάσμα. Σε αντιστοιχία μ’ ένα σημερινό ζώο μπορούμε να πούμε ότι η Ύδρα συμπεριφέρεται σαν ιπποπόταμος. Σαρκοφάγος ιπποπόταμος.

Ο Ηρακλής τη σκοτώνει με τη βοήθεια του ανεψιού του Ιόλαου, που καίει κάθε κομμένο κεφάλι ώστε να μη διπλασιαστεί. Όσο για το τελευταίο και αθάνατο, ο Ηρακλής το θάβει κάτω από έναν μεγάλο βράχο, να στριφογυρίζει αιώνια τα μάτια του. Μετά, σχίζει το τεράστιο σώμα της, βουτά τα βέλη του στη δηλητηριώδη χολή της και δημιουργεί το πρώτο ίσως βιοχημικό όπλο στην Ευρώπη.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι το επίθετο που συνοδεύει το όνομά της. Γιατί Λερναία και όχι σκέτη Ύδρα. Για τον ίδιο λόγο που έχουμε το Λέοντα της Νεμέας και τον Ερυμάνθιο κάπρο. Στον καιρό του πρώτου αφηγητή της ιστορίας υπάρχουν ή έστω υπήρχαν μέχρι πρότινος, πολλά παρόμοια πλάσματα και ο ακροατής πρέπει να ξέρει ποιο αντιμετωπίζει ο ημίθεος.

Η Ύδρα ταιριάζει σε ένα μοτίβο που συναντούμε σε πολλές ιστορίες και σε πολλούς λαούς. Αυτό του «δράκου» (από το ρήμα δέρκομαι που σημαίνει βλέπω/παρατηρώ) ο οποίος ελέγχει την πηγή νερού, άρα το μέσο επιβίωσης μιας περιοχής και σκοτώνεται από έναν εκλεκτό ήρωα. Με πλέον γνωστό παγκοσμίως τον Άγιο Γεώργιο, το αρχέτυπο του Ιππότη. Ίσως λοιπόν όλες αυτές οι ιστορίες περιγράφουν υπαρκτούς τρομακτικούς θηρευτές. Που κατοικούν σε λίμνες και ποτάμια διότι εκεί το κυνήγι είναι πιο εύκολο. Και τρομοκρατούν τους κατοίκους οι οποίοι το μεγαλύτερο πλάσμα που είχαν δει μέχρι τότε, ήταν η αγελάδα.

Ακόμη και η περιοχή που δραστηριοποιείται η Ύδρα, δεν είναι τυχαία. Το Άργος κατοικείται ασταμάτητα τα τελευταία 5.000 χρόνια. Είναι τόσο παλιά πόλη που δεν είχε θεό για προστάτη αλλά θεά, την Ήρα. Σημάδι μητριαρχίας. Η Ύδρα μπορεί να είναι κατάλοιπο μιας παλαιότερης εποχής. Τότε όπου τέρατα σαν την MEGALANIA PRISCA, περπατούσαν στη γη μαζί με τους ανθρώπους.

Τα κεφάλια που αναγεννώνται, μπορεί να είναι μια λογοτεχνική απόδοση της ικανότητας των ερπετών να αναγεννούν διάφορα κομμένα μέλη τους. Η θανατηφόρα ανάσα, το δηλητηριώδες δάγκωμα που σαύρες όπως οι Δράκοι του Κομόντο, χρησιμοποιούν ως όπλο. Όσο για το αθάνατο κεφάλι, απλή ποιητική αδεία.

Μια πιο «ορθολογική» απόδοση της ιστορίας, είναι η περιγραφή ενός γεωλογικού φαινομένου, σε συνδυασμό με ανθρώπινη παρέμβαση. Η περιγραφή της Ύδρας ως τέρατος που ερημώνει τον τόπο με τη φαρμακερή της ανάσα, είναι μια έμμεση αναφορά στις αναθυμιάσεις των ελών της περιοχής. Τα πολλά κεφάλια είναι τα πολλά ρυάκια που δημιουργούν το βάλτο και αν κλείσεις το ένα, εμφανίζονται δύο καινούργια. Το αθάνατο κεφάλι είναι η κεντρική πηγή, που μοιάζει σα να μην πεθαίνει (στερεύει) ποτέ. Το κάψιμο των κεφαλιών είναι το κάψιμο της χλωρίδας, πανάρχαια τακτική που βοηθά στην αποξήρανση βάλτων. Το σκάψιμο για το θάψιμο της αθάνατης κεφαλής είναι η διάνοιξη τάφρου ή καταβόθρας, για την αποστράγγιση του νερού.

Μια παρόμοια ερμηνεία του μύθου λέει ότι τα εννέα κεφάλια είναι πηγές μέσα στο κάμπο που ξεραίνονται το καλοκαίρι και φουσκώνουν το χειμώνα παρασέρνοντας ανθρώπους και ζώα. Ο Ηρακλής κάτοχος γνώσεων υδραυλικής (τις οποίες χρησιμοποιεί και στον άθλο με τον κόπρο του Αυγεία), κατευθύνει όλα τα νερά σε μια κεντρική παροχή με σταθερή ροή ή αλλιώς ένα «αθάνατο κεφάλι».