Η μέλιττα είναι η γνωστή μας μέλισσα, όπως την έγραφαν μερικές φορές στην αρχαία Αθήνα. Το παράδειγμά της το διδαχτήκαμε, εμείς οι παλιότεροι, στο γυμνάσιο.

Το έγραψε ο Ισοκράτης (αυτός που νομίζετε ότι είπε πως Έλληνας είναι όποιος έχει Ελληνική παιδεία) στο έργο του «Προς Δημόνικον» και λέει:

Ζεὺς Ἡρακλέα καὶ Τάνταλον γεννήσας, ὡς οἱ μῦθοι λέγουσι καὶ πάντες πιστεύουσι, τὸν μὲν διὰ τὴν ἀρετὴν ἀθάνατον ἐποίησε, τὸν δὲ διὰ τὴν κακίαν ταῖς μεγίσταις τιμωρίαις ἐκόλασεν. Τούτοις δεῖ παραδείγμασι χρώμενόν σ’ ὀρέγεσθαι τῆς καλοκαγαθίας καὶ μὴ μόνον τοῖς ὑφ’ ἡμῶν εἰρημένοις ἐμμένειν ἀλλὰ καὶ τῶν ποιητῶν τὰ βέλτιστα μανθάνειν καὶ τῶν ἄλλων σοφιστῶν, εἰ τί χρήσιμον  εἰρήκασιν, ἀναγιγνώσκειν. Ὥσπερ γὰρ τὴν μέλιτταν ὁρῶμεν ἐφ’ ἅπαντα μὲν τὰ βλαστήματα καθιζάνουσαν ἀφ’ ἑκάστου δὲ τὰ βέλτιστα λαμβάνουσαν, οὕτω δεῖ καὶ τοὺς παιδείας ὀρεγομένους νεανίας μηδενὸς μὲν ἀπείρως ἔχειν, πανταχόθεν δὲ τὰ χρήσιμα συλλέγειν.

Στα νέα Ελληνικά το κείμενο έχει ως εξής:

Ο Δίας όταν γέννησε τον Ηρακλή και τον Τάνταλο, όπως παραδίδουν οι μύθοι και πιστεύουν όλοι, τον πρώτο εξαιτίας της αρετής του τον έκανε αθάνατο, ενώ τον άλλο εξαιτίας της κακίας του τον τιμώρησε με τις βαρύτερες ποινές. Πρέπει, χρησιμοποιώντας αυτά ως παραδείγματα, να επιθυμείς το καλό και αγαθό και να μη μένεις σταθερός μόνο σε όσα έχουν ειπωθεί από εμάς αλλά να μαθαίνεις και ό,τι καλύτερο από τους ποιητές  και να διαβάζεις και τους άλλους φιλοσόφους, εάν έχουν πει κάτι ωφέλιμο. Γιατί όπως ακριβώς βλέπουμε τη μέλισσα να κάθεται επάνω σε όλα, ανεξαιρέτως, τα άνθη αλλά να παίρνει από το καθένα τις καλύτερες ουσίες, έτσι πρέπει και όσοι νέοι επιθυμούν την παιδεία τίποτα να μην αφήνουν αδοκίμαστο, αλλά από παντού να κρατούν τα ωφέλιμα.

Σπουδαίο μάθημα το δίχως άλλο, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου είτε απορρίπτουμε όσα δε μας αρέσουν είτε καταπίνουμε αμάσητα ό,τι μας σερβίρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.