Χτες απόγευμα είμαι πάνω στο μεταλλικό μου πόνυ και ξεκινώ για το ιερό μεροκάματο.

Η διαδρομή που ακολουθώ κάθε φορά είναι αναγκαστικά η ίδια. Ευθεία το μονόδρομο, πρώτη στροφή δεξιά (επίσης μονόδρομος) και στον κύριο δρόμο.

Η δεξιά στροφή δεν είναι απλά τυφλή αλλά θεότυφλη και σε αυτό προστίθενται τα παρκαρισμένα στη γωνία οχήματα που κόβουν και τη λίγη τυχούσα ορατότητα στο σημείο εισόδου.

Λόγω τεράστιας οδηγικής εμπειρίας σε τέτοια σημεία πάω πάντοτε αργά, δυστυχώς κανείς δε με κάνει παράδειγμα προς μίμηση. Πίσω μου έρχεται πιτσιρικάς με παπί και χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα, με προσπερνά και πάει να στρίψει με τις μπάντες.

Την ίδια στιγμή βγαίνουν ανάποδα, δύο πιτσιρίκια τριών-τεσσάρων χρονών επάνω σε πλαστικά πατίνια. Και δε φτάνει αυτό αλλά το ένα τους ενθουσιάζεται με το μηχανάκι και κάνει κίνηση καταπάνω του. Ευτυχώς πρόλαβε να μανουβράρει ο «γρήγορος» γιατί θα τα είχε κάνει χαλκομανία.

Σταματώ εγώ να σιγουρευτώ πως τα μικρά είναι εντάξει (ο άλλος εξαφανίστηκε) όταν βλέπω στα τριάντα μέτρα τις δυο μαμάδες τους να τρέχουν καταπάνω μας κραδαίνοντας τους καφέδες τους και να τα μαλώνουν.

Γονείς, ΜΗΝ αφήνετε μόνα τα παιδάκια σας ούτε στιγμή. Ο Διάολος έχει πολλά ποδάρια, όσα και να σπάσει θα του μείνουν κι άλλα. Και κυρίως, ΜΗΝ έχετε εμπιστοσύνη στις γρήγορες αντιδράσεις των άλλων γιατί θα πάθατε κανένα κακό και θα τρέχετε.