Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε χρόνο η Ελλάδα καίγεται. Λίγο ή πολύ, αλλά καίγεται.
Θα περίμενε κάποιος ότι μετά από τόσες πυρκαϊές δεν υπάρχει κάτι που να μην το περιμένουμε. Άλλωστε από εμπρηστές μέχρι πεταμένα τσιγάρα και από χορταριασμένα οικόπεδα μέχρι κεραυνούς σε μετασχηματιστές της ΔΕΗ τα έχουμε δει ή έστω ακούσει, όλα.
Κι όμως κάθε καλοκαίρι στο ίδιο έργο θεατές. Φυτά, ζώα κι ενίοτε άνθρωποι, θυσιάζονται στις φλόγες, η Πυροσβεστική δίνει άνισες μάχες, οι πολιτικοί κατηγορούν ο ένας τον άλλον και οι πολίτες (τα τελευταία χρόνια) λυπούνται ή χαίρονται με γνώμονα την κομματική τους ταυτότητα. Και φτου κι απ’ την αρχή.
Όσο κοινότοπο λοιπόν κι αν ακούγεται κάτι πρέπει ν’ αλλάξει. Διότι όπως λέει και το παλιό ρητό: «Δε μπορεί ν’ αντιμετωπίζεις το ίδιο πρόβλημα κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα». Οπότε τι; Σοβαρά ακούω προτάσεις.
Και για να μη νομίζετε ότι τα περιμένω όλα στο πιάτο να σας ενημερώσω πως μια δική μου, τα κανόνια νερού έχει ήδη παρουσιαστεί σ’ εν δυνάμει χορηγούς και περιμένει (ελπίζει για να είμαι σωστός) χρηματοδότηση.
Για το τι μπορείτε να κάνετε άμεσα κοιτάξτε αυτό το άρθρο.
