«Και οι τοίχοι έχουν αυτιά». Ποιος δεν το έχει ακούσει έστω μια φορά στη ζωή του.
Έκφραση φερμένη από τους Βυζαντινούς καιρούς, σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν συζητάμε ευαίσθητα θέματα, ιδιαίτερα σε χώρους όπου κάποιος μπορεί να μας ακούσει χωρίς εμείς να το αντιληφθούμε.
Η έμπνευση πίσω από αυτό φαίνεται να βρίσκεται σε μια κατασκευή ενός λαμπρού μηχανικού ονόματι Ναρσή, την οποία συμπεριέλαβε στο κάστρο/φρούριο που έχτισε στην Ακροκόρινθο για το Λέοντα Σγουρό.
Συγκεκριμένα τοποθέτησε εντός των τειχών σωλήνες από κεραμόχωμα που ξεκινούσαν από τις επάλξεις κι έφταναν ως τα υπόγεια τα οποία χρησιμοποιούνταν σαν φυλακές. Αυτοί οι σωλήνες μετέδιδαν τις συνομιλίες των κρατουμένων (χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν) προσφέροντας έτσι πολύτιμες πληροφορίες ιδιαίτερα αν οι κρατούμενοι ήταν στρατιώτες κάποιου εχθρού.
Τότε τους ονόμαζαν «ωτία». Τη φράση «και οι τοίχοι έχουν αυτιά» τη συναντάμε πρώτη φορά στην όπερα «Φιντέλιο» του Μπετόβεν.
