Είμαι πάνω στο μεταλλικό μου πόνυ και διασχίζω τα νότια προάστεια. Εκεί, παρατηρώντας τους ανθρώπους του μόχθου (ναι υπάρχουν και τέτοιοι, δεν είμαστε όλοι τσάτσοι), πέφτω πάνω σε μία σκηνή από αυτές που σε κάνουν για λίγο να ξεχνάς τους άχρηστους οδηγούς, το χάλια οδόστρωμα, τη μαυρίλα και την καντήφλα που επικρατεί γύρω γύρω.
Είναι μία μαμά που περπατά στο πεζοδρόμιο κρατώντας από το χέρι δύο κοριτσάκια. Ένα γύρω στα δέκα και ένα βαριά πέντε. Το τελευταίο, κρατά στο χέρι του ένα αυτοσχέδιο μπαλόνι, φτιαγμένο από ένα φουσκωμένο χειρουργικό γάντι, σαν υπερμέγεθες φάσκελο, δεμένο με μία κλωστή. Βεβαίως το «μπαλόνι» δε μπορεί να αιωρηθεί, οπότε το κοριτσάκι το σέρνει. Το σέρνει όμως με τόση χαρά που οι φτωχές μου λέξεις δεν αρκούν να την περιγράψουν. Τι iphone και τι maserati μου λέτε. Γνωρίζετε κάπου να πουλάν τέτοια καθαρόαιμη ευτυχία να στοκάρω για το χειμώνα;
Ξέρω ότι σε αυτό το σημείο είστε έτοιμοι να ξεφύγετε από το θέμα και ν’ αρχίσετε τα καπιταλιστικά του στυλ «δηλαδή εσένα αν σου χάριζαν κάτι από τα δύο θα έλεγες όχι» ή «καλύτερα να κλαις μέσα σε μία maserati παρά στο δρόμο». Πρώτον, έμενα ούτε μου έχει χαρίσει κανείς τίποτα ούτε και χρειάζεται. Δεύτερον, προτιμώ να γελώ μέσα σε μία maserati παρά στο δρόμο, επίσης. Αυτό όμως είναι μιαν άλλη ιστορία.
Η ουσία αυτού που σας αφηγούμαι είναι η ορθότητα του τσιτάτου που λέει ότι «την ευτυχία τη φτιάχνουμε μόνοι μας». Η ευτυχία προέρχεται από τα μέσα μας. Όλα τα υπόλοιπα, καταστάσεις, πρόσωπα, υλικά και αγαθά είναι τα εργαλεία. Είναι τα πινέλα που ο ζωγράφος χρειάζεται για να δημιουργήσει αλλά η όποια δημιουργία, το όποιο αποτέλεσμα, εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο.
Δεν αρνούμαι ότι αυτού του είδους η ευτυχία είναι κυρίως προνόμιο των παιδιών και των τρελών. Όπως λέει και ο Ι.Χ. «αν δε γίνετε σαν τα παιδιά ούτε απ’ έξω από τον παράδεισο δε θα περάσετε μιζεράμπιλοι». Για τη δεύτερη κατηγορία έχει πει το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Μήπως λοιπόν να δοκιμάσουμε να ευτυχήσουμε λίγο και με πιο απλά πράγματα; Όχι η ευκολότερη των αποστολών, μπορούμε όμως να κάνουμε μια προσπάθεια που και που.
Για τις ανάγκες του άρθρου, φούσκωσα ένα γάντι νιτριλίου μιας χρήσης, μαύρο, και το έδεσα με μία κόκκινη κλωστή. Το τελευταίο τέταρτο παίζω μαζί του σα χαζός.