Η βόλτα είναι από τα πράγματα που όλοι μας απολαμβάνουμε σε τούτον τον τόπο. Μπορεί να μην έχουμε πάρκα, χώρους αναψυχής και πεζοδρόμια, έχουμε όμως ήλιο, θάλασσα και ικανότητες parkour. Με τα μέτρα εναντίον του COVID-19, έχουμε χάσει τις ελεύθερες τσάρκες μας, περιοριζόμενοι/νες στον κωδικό 6 για σωματική άσκηση και βόλτα κατοικιδίου.
Στη γειτονιά, έχουμε ένα από εκείνα τα πάνγλυκα ασχημόσκυλα τα bull terrier.
Όση ομορφάδα του λείπει, τόση καλοσύνη έχει. Και ήσυχο! Ούτε να γαβγίσει σε άλλα σκυλιά, ούτε να μανουριάσει όταν το χαϊδεύεις, είναι ο ορισμός του σκύλου συντρόφου. Το βλέπω να περνά συχνά πυκνά, μιας και το μπαλκόνι είναι σε κομβικό σημείο, τσοκ τσοκ τσοκ, παρατηρώντας τον περίγυρο με την γεμάτη απορία και θαυμασμό που ακολουθεί τα περισσότερα μέλη του είδους του.
Το βλέπω δε συχνά, διότι βγαίνει βόλτα δις ημερησίως, με διαφορετική συνοδό κάθε φορά. Το μοιράζονται δύο κορίτσια, η μία το βολτάρει πρώτη και η άλλη δεύτερη, τηρώντας αυστηρή σειρά προτεραιότητας. Αδελφές είναι, μαζί μένουν, γειτόνισσες είναι, φίλες είναι, δεν ξέρω. Πάντως μοιάζουν μεταξύ τους.
Μου αρέσει να φαντάζομαι ότι αυτή τη βόλτα την απολαμβάνουν εξίσου όλοι. Διότι βλέπω κάτι κακόμοιρα ζωντανά που τα σέρνουν οι ιδιοκτήτες τους με το ζόρι, για να καλύψουν τις εγωιστικές τους ανάγκες και μου γυρίζουν τα μάτια. Το ζώο δεν είναι αξεσουάρ κυρίες και κύριοι, ο Θεός να σας κάνει.
Κάποια στιγμή ελπίζω στη δική μου βόλτα με κωδικό 6, φυσική αγωγή, να το πετύχω κι εγώ από κοντά, να πάρω λίγη από την άδολη χαρά που τα ζώα και τα παιδιά προσφέρουν. Επίσης, για να μην αναρωτιέστε, ναι, περνώ πολλή ώρα στο μπαλκόνι.
