Φεστιβάλ στην Ελλάδα είχαμε πάντοτε. Απλά στα παρελθόν ήταν προσανατολισμένα λιγότερο προς τον πολιτισμό και περισσότερο προς τον πολιτικό. Αυτόν που ήθελε να προσφέρει απλόχερα στις λαϊκές μάζες άρτον και θεάματα, πληρωμένα από χρήματα που προοριζόταν για καλλιέργειες ακτινιδίων.

Εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια όμως, το τοπίο έχει αλλάξει. Κάτι η παγκοσμιοποίηση, κάτι το ίντερνετ, κάτι που πέθανε ο Νοριέγκα, τα φεστιβάλ κινούνται πλέον στη λογική της παρουσίασης θεμάτων και happenings που απευθύνονται σε συγκεκριμμένα κοινά. Έχοντας τη χαρά να συμμετάσχω σε μερικά από δαύτα, σας μεταφέρω τέσσερις από τις αστειότερες εμπειρίες μου.

• «Γεια σας»

Είμαι πόρτα σε φεστιβάλ και τυπάκος αγαθός με τραγιάσκα, σταματά στην είσοδο.

-Γειά σας.

-Καλώς τον.

-Μπορώ να ρίξω μια ματιά πώς είναι μέσα; Θα γυρίσω να πάρω εισιτήριο.

-Μπούκαρε.

Μπαίνει, βγαίνει, παίρνει δύο εισιτήρια, ξαναμπαίνει. Σε λίγο, ξανάρχεται.

-Γειά σας.

-Καλώς τον και πάλι.

-Μπορώ να βγω για λίγο και να ξαναμπώ με μια φίλη μου; Έχω δύο εισιτήρια.

-Θα φοράς την τραγιάσκα;

-Μάλιστα.

-Να βγεις.

Τρίτος γύρος.

-Γειά σας

-Και είχαμε ώρα να σε δούμε.

-Το μάθημα ταγκό δεν άρχισε ακόμη (επικριτικός τόνος).

-Όπου να’ναι.

-Δεν πιστεύω ν’ αργήσει (ο τόνος έχει φτάσει σε βαθμό Γυμνασιάρχη Ελληνικής ταινίας).

-Μπα. Με τη φίλη σου θα χορέψεις;

-Όχι. Δεν είναι του χορού.

-Come with me.

Τον πάω στο Δάσκαλο του ταγκό, εκείνος κανονίζει να χορέψει με μια δίμετρη, μια χαρά του έκατσε του «γειά σας».

• «Δε με γνωρίζεις;»

Είμαι πάλι πόρτα σε ένα φεστιβάλ με την εντολή όποιος δεν έχει εισιτήριο ή πάσο δε μπαίνει. Αν κάποιος, μέλος ορχήστρας ιδιαίτερα, έχει ξεχάσει το δικό του, φωνάζω την υπεύθυνη για την αναγνώριση. Έρχεται ένας τυπάκος «μέλος της μπάντας» και θέλει να μπει. Του λέω κάτσε να έρθει η αρμόδια. Με κοιτάζει με περιφρόνηση και μου λέει με σιχασιά στη φωνή:

-Δηλαδή, δε με γνωρίζεις;

Εδώ να δηλώσω ότι δεν είμαι από τους στωϊκότερους τύπους που μπορεί να συναντήσει κάποιος. Γυρνάω σε ένα κοριτσάκι που κόβει εισιτήριο και το ρωτάω αν τον γνωρίζει. Η μικρή, απαντά κάθετα όχι.

«Εφόσον είμαστε δύο που δε σε ξέρουμε καουμπόη, θα περιμένεις».

Προσεβλήθη τα μάλα ο Μπετόβεν, αλλά περίμενε.

• «Μια βροχή θα μας σώσει».

Βρέχει και έχουν πλημμυρίσει τα περίπτερα των πωλητών. Μια πωλήτρια τρέχει γύρω γύρω αλαφιασμένη, ψάχνοντας κάποιον να τη βοηθήσει. Βρίσκει έναν που μαζεύει τα νερά με την πατσαβούρα κι ο οποίος τη διαβεβαιώνει ότι σύντομα θα πάει στο περίπτερό της να μαζέψει.

-Όχι!!! Θέλω να κάνεις κάτι να σταματήσει η βροχή.

Μικρή παύση από τον σκούπερμαν.

-Σε όλους τους πολιτισμούς υπάρχουν τελετές να φέρεις βροχή. Καμία όμως που να τη σταματά.

Τέλος συζήτησης.

• «Ο Ιβάν»

Κλαρινογαμπρός προσπαθεί να ζαχαρώσει τα κοριτσάκια στα εκδοτήρια. Αυτά, επειδή είναι είναι εκεί για το μεροκάματο και όχι για τον κάθε σαλιάρη, τον αποφεύγουν ευγενικά. Ο ποκοπίκος όμως ατάραχος. Κι εκτός από την ενόχληση, τους δυσκολεύει και την εργασία. Σε μια στιγμή έμπνευσης φωνάζει ο μία, «που είναι ο Ιβάν, έχουμε πρόβλημα». Το ακούει το πλειμομπίλ, φαντάζεται ότι θα σκάσει μύτη κανένας Ρώσος πρώην Spetsnaz και γίνεται καπνός. Ο Ιβάν παρεμπιπτόντως, δεν ήταν Spetsnaz. Ούτε καν Ιβάν.

Το βίντεο περιέχει στιγμιότυπα από το Athens Retro Festival του 2019. Παρακολουθήστε το.