Η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει τον καιρό είναι τόσο παλιά, όσο και η ιστορία του, κυρίως ότι μπορεί να φέρει βροχή. Η ξηρασία βλέπετε ήταν πάντοτε ένα τεράστιο πρόβλημα για τους αγρότες και όταν ο ουρανός δεν κατέβαζε νερό, κάποιος έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Με διάφορες τελέτες και ξόρκια μαγικά, προσπαθούσαν να προκαλέσουν τη ζωογόνο βροχή. Ο Ιερέας του ναού του Λυκαίου Δία στο Λυκαίον όρος, το έκανε με τη βοήθεια μιας ιερής πηγής εκεί δίπλα. Οι Χόπι στη βορειανατολική Αριζόνα χορεύανε κρατώντας φίδια με το στόμα τους. Στην ταινία Wicker Man με την ανθρωποθυσία ενός αθώου. Στην Αθάνατη Ελληνική Επαρχία, με τη Βερβερίτσα.

Η Βερβερίτσα είναι όνομα που δίνουν στο σκίουρο. Αλλά η βροχοποιός παραλλαγή δεν έχει καμμία σχέση με το συμπαθέστατο τρωκτικό.

Σε περιοχές, κυρίως, της Κεντρικής και Βορείου Ελλάδος, οι κάτοικοι φτιάχνανε ένα »κοστούμι» από άχυρο, ξύλο και λοιπά υλικά της μάνας γης. Ένας ή μια από αυτούς (συνήθως έχοντας κάποιες μαγικές ή μεταφυσικές «αρετές»), το φορούσε και μετατρέπονταν ουσιαστικά σε ένα ξόανο. Ένα σκιάχτρο που περπατούσε.

Αυτό είναι το «μέσο», το «εργαλείο» με το οποίο το άτομο (που κάνει ουσιαστικά όλη τη δουλειά), θα «γαργαλήσει» τα σύννεφα και θα φέρει τη βροχή. Με χορευτικές κινήσεις διασχίζει όλο το χωριό, δίνοντας περισσότερη έμφαση σε τυχόν χωράφια ή κοπάδια.

Οι υπόλοιποι συγχωριανοί ακολουθούν την πορεία του μιμούμενοι τις χορευτικές του φιγούρες και τραγουδώντας μαγικά ξόρκια και πανάρχαιες επικλήσεις ανακατεμένες με μπόλικες Ορδόδοξες Χριστιανικές προσευχές και αναφορές όπως αυτή:

»Βερβερίτσα περπατεί, το Θεό παρακαλεί. Θε μου ρίξε μια βροχή, μια βροχή βασιλική».

Η παράκληση/προσευχή, συνοδεύεται πάντοτε από νταούλια και βιολιά όχι μονάχα για να δίνουν ρυθμό και να κάνουν την όλη τελετή πιο ευχάριστη αλλά και διότι στην Ελληνική λαϊκή παράδοση, ο θόρυβος »ξυπνά» τα καλά πνεύματα ενώ απομακρύνει ταυτόχρονα τα κακά.

Μερικές φορές ονομάζεται και Περπερίτσα. Ίσως από το περπατώ.