Είναι καλοκαίρι στα μέσα του ’90. Εγώ και μερικοί άλλοι από τους οποίους θυμάμαι μόνον τον αγαπημένο φίλο και κουμπάρο μου Δημήτρη, κάνουμε παρέα. Ως νέοι άνδρες με περιορισμένα εισοδήματα και χωρίς μεταφορικό μέσο, χρησιμοποιούμε για τις μετακινήσεις μας τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Εδώ απαιτείται μία παρένθεση. Όσοι γκρινιάζετε για τα ΜΜΜ σήμερα, έπρεπε να σας είχα στην προ μετρό εποχή. Κλείνει η παρένθεση.
Όταν αποφασίζαμε να εκδράμουμε σε κάποια κοντινή παραλία, παίρναμε το ΚΤΕΛ για Μαραθώνα και καταλήγαμε σε μιαν ακτή όπου κυριαρχούσε μία καντίνα. Ιδιοκατασκευή από ξύλο και λαμαρίνα, με μία πρίζα για το ψυγειάκι για τα παγάκια και άλλη μία για τη φραπεδιέρα από το Μαρινόπουλο. Μιας και δεν είχαν εμφανιστεί ακόμη τα LIDL.
Κόσμος μπόλικος. Αφενός διότι το νερό ήταν καθαρό, αφετέρου διότι η παραλία ήταν δωρεάν και αφετρίτου διότι «γειά σου με λένε Διονύση, θες να κάνουμε παρέα». Το τελευταίο είναι easter egg για την 94 ΣΤ ΕΣΣΟ του Καμπίου Χίου.
Αυτό όμως, η πολυκοσμία δηλαδή, επέφερε και ένα τεχνικό πρόβλημα. Μία τόση δα φραπεδιέρα δε μπορούσε να εξυπηρετήσει τη ζήτηση φραπέ μιας μεγάλης μάζας. Ο καντινιέρης βλέποντας ότι χάνει πελάτες, ως άλλος Οδυσσέας, είχε μηχανευτεί ένα τέχνασμα το οποίον παρά την ηλιθιότητα που το διακατείχε, ήταν άκρως επιτυχημένο. If it looks stupid but works, it ain’t stupid που λένε και στο χωριό μου.
Κάθε πρωινό ετοίμαζε τρεις τεράστιες κανάτες με φραπέ. Μία γλυκό, μία μέτριο και μία σκέτο. Όταν κάποιος ζητούσε τον καφέ της αρεσκείας του, έπαιρνε ένα πλαστικό ποτήρι και το γέμισε από την αντίστοιχη κανάτα. Επειδή ήταν και μερακλής, είχε απλωμένα μια δωδεκάδα νουνού για να προσθέσει ο καθένας όσο γάλα ήθελε.
Το μόνο (sic) πρόβλημα ήταν μιαν ελαφριά μυρωδιά αυγουλίλας που διαπότιζε το ρόφημα. Αποτέλεσμα ενός δευτέρου κόλπου του δαιμόνιου επιχειρηματία. Για να μην κόβει ο αφρός του φραπέ, που ως γνωστόν είναι η μισή απόλαυση, προσέθετε στην καράφα και ένα ωμό αυγό. Στα παράπονα των καταναλωτών δε, αντιπαρέθετε το εξής ακλόνητο επιχείρημα:
«Το αυγό κάνει καλό στην υγεία».
