Οι καλικάντζαροι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Χριστουγεννιάτικης εορταστικής περιόδου, μαζί με τα μελομακάρονα και το να μην εργάζεται κανείς στο δημόσιο, την παραμονή.

Οι Καλικάντζαροι είναι ανθρωποειδή πλάσματα που κατοικούν στον κάτω κόσμο και όλο το χρόνο πριονίζουν τον κορμό του δέντρου που «κρατά τη γη».

Και ενώ κάθε τέλη Δεκέμβρη φτάνουν ένα κλικ πριν κόψουν εντελώς αυτόν τον περιβόητο κορμό, καταστρέφοντας τον επίγειο (και προφανώς και το δικό τους υπόγειο) κόσμο, τα παρατούν όλα και ανεβαίνουν στην επιφάνεια όπου επιδίδονται σε σκανδαλιές αρκετά ήπιες, σε σχέση με το κύριο και δολερό τους σχέδιο.

Η λαϊκή παράδοση (που τους έχει χαρίσει ακόμη τα χαριτωμένα παρατσούκλια παγάνα, λυκοκάντζαροι και κωλοβελόνηδες) μας τους περιγράφει σαν μικροκαμωμένα, βρωμερά humonculi με κάποια χαρακτηριστικά που συνήθως συναντούμε σε ξωτικά, όπως τα μυτερά αυτιά. Και άλλα που παραπέμπουν ευθέως σε δαίμονες της δυτικής χριστιανικής παράδοσης, όπως οι ουρές και τα τραγοπόδαρα.

Έχουν αδυναμία στα γλυκά, τη μπίχλα και φοβούνται το φως και το άγιο ύδωρ. Μόλις δε γυρίσουν στα τρισκόταδα που ζουν, διαπιστώνουν ότι ο κορμός έχει επιστρέψει στο αρχικό του μέγεθος. Φτου κι απ’ την αρχή, κάθε χρόνο.

Πάνω λοιπόν σε αυτό, το άρθρο έχει δύο παρατηρήσεις. Αφενός ότι πρόκειται για 100% Ελληνική επινόηση. Όχι τόσο γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ελεύθερη απόδοση του μαρτυρίου του Σίσυφου (βλ. εδώ )  αλλά διότι μόνο εδώ θ’ αφήσει κάποιος τη δουλειά του λίγο πριν την τελειώσει διότι «ε, γιορτές ήρθαν».

Και αφετέρου, η μόνη λογική (και σκοτεινή) εξήγηση γιατί δεν κάθονται μια χρονιά να το πριονίσουν και να τελειώνουμε, είναι ότι ζουν μόνο έναν χρόνο. Και η καινούργια φουρνιά, δεν κληρονομεί τίποτε από γνώση παρά μόνο το ένστικτο να κάνει το δέντρο καυσόξυλα. Και τα εργαλεία, προφανώς.

Υπάρχει κι ένα ωραίο σχετικό διήγημα που μπορείτε να διαβάσετε, για τη δεύτερη, σκοτεινή, παρατήρηση που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Καλά Χριστούγεννα σε όλες και όλους και μη φοβάστε τους καλικάντζαρους.