Οι Κύκλωπες δεν υπήρξαν ποτέ, όχι ότι πέφτουμε από τα σύννεφα.
Ακόμη και στ’ αρχαία χρόνια η πλειοψηφία των ανθρώπων πίστευε ότι οι Κύκλωπες είναι φανταστικά πλάσματα σε αντίθεση για παράδειγμα με τις Έμπουσες ή τους Σατύρους. Αγαπημένο θέμα είτε λογοτεχνικά είτε σαν παραμύθι γύρω από τη φωτιά, δεν εκπροσωπούσαν αποκλειστικά τον κακό της αφήγησης.
Οι τρεις πρώτοι, ο Βρόντης, ο Στερόπης και ο Άργης ήταν παιδιά της Γαίας και τ’ Ουρανού. Αυτοί έφτιαξαν τη βροντή, την αστραπή και τον κεραυνό σα δώρα στο Δία. Μετά δεν ξανακούστηκαν ποτέ για κάποιο λόγο και την κατασκευή των κεραυνών ανέλαβε ο Ήφαιστος με τη βροντή και την αστραπή να παραμένουν ως σημάδια παρουσίας του θεού.
Γενικά η ιδέα ότι πρόκειται για φυλή ανθρωποφάγων δε στηρίζεται πουθενά, τους μπερδεύουν απλά με τους Λαιστρυγόνες της Οδύσσειας. Και λόγω του Πολύφημου επίσης που καταβρόχθισε τους συντρόφους του Οδυσσέα.
Ο Όμηρος περιγράφει τους Κύκλωπες σαν ημιάγριους τσομπάνηδες που τρέφονται με ό,τι παράγει το νησί τους αφήνοντας σαφείς υπαινιγμούς ότι ο Πολύφημος ήταν ξεχωριστή περίπτωση και δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από τα υπόλοιπα μέλη της φυλής του. Πρώτον είναι ο μόνος που αναφέρεται ως γιος του Ποσειδώνα και ότι δε λογαριάζει τις βουλές του Δία. Δεύτερον δε λέει σε κανέναν ούτε μοιράζεται με κανέναν τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του. Τρίτον, αφού τον τυφλώνει ο Ιθακήσιος βγαίνει τρέχοντας απ’ τη σπηλιά του φωνάζοντας με τύφλωσε ο κανένας.
Οι άλλοι τον αντιμετωπίζουν με στυλ «τι θέλει πάλι ο χαζός;», λέγοντάς του ότι δε μπορεί να σε τύφλωσε ο κανένας. Ξέρουν δηλαδή τη σημαίνει η λέξη (ούτις στα αρχαία) σε αντίθεση με τον ίδιο που συνεχίζει να νομίζει ότι πρόκειται για όνομα.
Τέλος, τον βλέπουν με το παλούκι στο μάτι και δε νοιάζονται καν για να του προσφέρουν κάποιες πρώτες βοήθειες. Σηκώνουν απλά τους ώμους αδιάφορα σχολιάζοντας μεταξύ τους ότι ο Δίας του αρρώστησε τα μυαλά και σεβόμενοι την απόφαση του θεού, εμείς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Παρεμπιπτόντως, ο Οβίδιος έχει γράψει μία τρομερά αστεία ιστορία με τον Πολύφημο να ετοιμάζεται για ραντεβού. Ακόμη ένα δείγμα για το πόσο επιδραστικός ήταν και είναι ο μύθος.
