Τελευταία κάνω διαδρομές στα νότια προάστια. Από Άλιμο μέχρι Γλυφάδα ιδιαίτερα, κατά κόρον. Αυτό που μου έχει προκαλέσει θετική εντύπωση στις εν λόγω περιοχές, είναι ότι η δενδροφύτευση πεζοδρομίων και κήπων έχει ξεφύγει από τις κλασσικές νερατζιές κι έχει επεκταθεί σε μυροβόλους λεμονιές. Οι οποίες λόγω ευνοϊκού κλίματος και, προφανώς, καλής περιποίησης, είναι φορτωμένες με πάνω από τριάντα κιλάκαρπούς η καθεμία.
Και αν τα κάτω κάτω λεμόνια, ό,τι φτάνει το χέρι του περαστικού, είναι όλα κομμένα, τα πάνω πάνω, αυτά που χρειάζονται σκάλα, δε τα μαζεύει κανείς. Κάτι που δε δείχνει τόσο όμορφο στο μάτι είναι όμως αρκετό οσοναφορά τη διάχυση της μυρωδιάς του κίτρου στην ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερα όταν στέκεσαι δίπλα ή κάτω από ένα δέντρο. Πιστεύω δε, ότι τα λεμόνια που κόβονται χρησιμοποιούνται και στη μαγειρική από τους «δράστες».
Δεν ξέρω πόσο περισσότερο νερό ή πόση περισσότερη περιποίηση απαιτεί μία λεμονιά από μία νερατζιά ούτε και πόσο πιο ακριβή είναι. Αλλά δεδομένης της υπεροχής της πρώτης έναντι της δεύτερης τόσο σε οικονομικό (1,80 το κιλό τα βιολογικά λεμόνια) όσο και σε χρηστικό επίπεδο (πόσο νερατζάκι γλυκό να φας), μου φαντάζει πιο λογικό οι Δήμοι, οι Κοινότητες αλλά και όσοι έχουν τη δυνατότητα, να φυτεύουν λεμονιές στις αυλές και τους δρόμους.
