Ένα ρητό λέει: «Δεν υπάρχει κακός μαθητής, υπάρχει μονάχα ο δάσκαλος που δεν κατάφερε να τον διδάξει».
Πριν πέσετε να με φάτε οι εκπαιδευτικοί να σας εξηγήσω τι σημαίνει (αν και δε θα έπρεπε): ότι ο κάθε μαθητής έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο προσέγγισης ώστε να διδαχθεί κάτι και ο δάσκαλος έχει την ευθύνη να τον βρει και να τον εφαρμόσει.
Κατανοώ απόλυτα τις δυσκολίες αυτού του εγχειρήματος μέσα στο σημερινό διδακτικό πλαίσιο (για το οποίο βεβαίως ευθύνονται και οι δάσκαλοι) αλλά η αρχή δεν αλλάζει. Και πάνω σ’ αυτό έχω ένα πρόσφατο παράδειγμα.
Πίνω καφέ και παρακολουθώ τα πλήθη όταν στο χώρο μπαίνει ένας ιδιαίτερα ψηλός μουσάτος και κάθεται δίπλα σ’ ένα έφηβο κοριτσάκι. Κοιτάζω σα νίντζα με την άκρη του ματιού μη συμβεί τίποτα παράξενο και χρειαστεί να παρέμβω, γρήγορα όμως καταλαβαίνω ότι ο ψηλός είναι δάσκαλος και το κοριτσάκι μαθήτρια.
Κάτι σαν τη Βουγιουκλάκη και τον Κωνσταντίνου με το προφιτερόλ αλλά με καφέδες κρύους γιατί είναι καλοκαίρι κι Ελλάδα 2023. Πίνουν μερικές γουλιές και αρχίζουν. Το αντικείμενο είναι τα μαθηματικά και το κοριτσάκι δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Φυσιολογικό, διότι μαθηματικά μπορείτε να καταλάβετε μονάχα όσοι από εσάς είστε σίγουρα εξωγήινοι αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Ο δάσκαλος ενώ της εξηγεί διάφορα θεωρήματα, παραλληλα της μιλά για θέματα φαινομενικά άσχετα με το τι κάνουν.
Στην πραγματικότητα όμως ψάχνει να βρει κάτι που η μικρή καταλαβαίνει και να το χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα για τα όσα της λέει, πανάρχαια τεχνική εκμάθησης η οποία κακώς, κατά τη γνώμη μου, έχει εγκαταλειφθεί.
Το σύστημα απέδωσε και η μαθήτρια κατανόησε πλήρως τα όσα της εξηγησε. Ήπιαν τον υπόλοιπο καφέ κι έφυγαν. Όλο αυτό παρεμπιπτόντως έγινε Σάββατο πρωί που σημαίνει ότι και οι δυο τους έχασαν από ένα μπάνιο στην παραλία, να μην πω ότι ο δάσκαλος δούλεψε σε περίοδο διακοπών.
Αλλά, και με το φόβο να παραγίνω λυρικός, τα όσα κέρδισαν είναι απείρως περισσότερα.
