Τις προάλλες είμαι σε κεντρικό Ζαχαροπλαστείο περιωπής, ξέρετε από αυτά που θα σας φτιάξουν μια νοστιμότατη τούρτα 100% όπως τη θέλετε (όσο παράξενες κι αν είναι οι απαιτήσεις σας) και θα τη χρεώσουν 30 ευρώ το κιλό. Μπροστά μου είναι ένας συμπαθέστατος κυριούλης που έχει παραγγείλει μία τέτοια και την παραλαμβάνει με δύο αριθμητικά κεράκια, που συμπεριλαμβάνονται στην τιμή.

«Θα ήθελα και ένα μεγάλο μπουκάλι Coca Cola» λέει ο κυριούλης.

«Δυστυχώς δεν έχουμε Coca Cola» του απαντά η ευγενεστάτη υπάλληλος.

«Α δεν πειράζει, δώστε μου μια Pepsi. Ή μια Sprite, ό,τι έχετε από αναψυκτικά».

«Δεν έχουμε γενικά αναψυκτικά, μόνο γλύκα και μερικά αλμυρά διαθέτει η αλυσίδα».

Ο κυριούλης εντυπωσιάζεται από την «αλυσίδα» και τραβά προς την έξοδο. Εκεί, λίγο πριν βγει, βλέπει ένα φυλλάδιο που διαφημίζει την κατ’ οίκον διανομή των προϊόντων, delivery δηλαδή. Παίρνει ένα, το ανοίγει, το περιεργάζεται κι επιστρέφει στο γκισέ για το δεύτερο γύρο.

«Βλέπω ότι έχετε και διανομή».

«Μάλιστα, έχουμε άνθρωπο που σας τα φέρνει, για να μην ταλαιπωρείστε ούτε τώρα με τις ζέστες, ούτε γενικά».

«Αν παραγγείλω γλυκά να μου τα φέρετε σπίτι, θα μου φέρετε και μία Coca Cola;»

«Και πάλι όχι, διότι δεν έχουμε για να σας στείλουμε με την παραγγελία σας».

«Και φαντάζομαι δε μπορεί να την αγοράσει από το περίπτερο και να του την πληρώσω εξτρά;»

Η κοπέλα έχει ζωγραφισμένη στη φάτσα της την έκφραση «μας έπρηξες κι εσύ και η Coca Cola σου, να πάω να σου πάρω μία να σου τη δώσω, να μας αφήσεις ήσυχους». Του απαντά όμως με ένα τυπικό «όχι», διότι είναι ίδιον των μεγάλων επιχειρήσεων να μην επιτρέπουν στους υπαλλήλους να εκφράζονται όπως αρμόζει στην κάθε περίπτωση. Κάτι που δεν ισχύει για τους υπόλοιπους πελάτες όμως.

Πριν προλάβουμε οι κάφροι να πάρουμε μπρος, αντιλαμβάνεται ο δικός σου την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ευχαριστεί και την κάνει με ελαφρά. Δε θα εντυπωσιαστώ δε, αν μετά απ’ όλο αυτό, δεν πάει καν ν’ αγοράσει Coca Cola.