Όπως είναι ήδη γνωστό σ’ εσάς που διαβάζετε με θρησκευτική ευλάβεια τη σελίδα μας, μία αρχή που όχι απλά πρεσβεύουμε αλλά διατυμπανίζουμε, είναι αυτή της πράξης έναντι της σκέψης.

Γι’ αυτό και από καιρό σε καιρό, καλή ώρα, οι αναρτήσεις μας στοχεύουν στην υπενθύμιση της ως άνω αρχής, μέσα από μικρές χαριτωμένες ιστορίες τις οποίες θα είναι πιο εύκολο να θυμάστε. Και να λέτε στις παρέες σας. Πρωταγωνιστής της σημερινής είναι ο Νάννακος.

Ο Νάννακος ήταν βασιλιάς της Φρυγίας πριν τον κατακλυσμό, το δικό μας που έγινε, όχι του Νώε. Η χώρα του η Φρυγία δε, εμφανίζεται συχνότερα στην Ελληνική μυθολογία απ’ όσο θα περίμενε κανείς, με τη θεά Κυβέλη να είναι το πιο γνωστό όνομα.

Σύμφωνα με το μύθο, ο Νάννακος είχε προβλέψει την επερχόμενη καταστροφή αλλά αντί να φτιάξει ένα πλεούμενο σαράντα τόσα μέτρα που από ξύλο ήτανε και όχι από πέτρα (σαν το Δευκαλίωνα και την Πύρρα), το έριξε στις προσευχές. Δε του πήγε καλά. Και αυτό γιατί ως γνωστόν ο μόνος που είδε κάτι θετικό από σκέτη προσευχή, είναι ο Σπύρος Ζαγοραίος. Τη γλύτωσε πάντως και όταν οι αρχαίοι ημών ήθελαν να πουν ότι κάτι είναι αρχαίο γι’ αυτούς χρησιμοποιούσαν την έκφραση «από Ναννάκου» ( Λεξικόν Σουίδα ).

Σ.τ.σ. Η Μορφή στη φωτογραφία δεν απεικονίζει το Νάννακο, φαντάζομαι όμως ότι κάπως έτσι πρέπει να έμοιαζε.