Μια μέρα ο Ναστραντίν Χότζας αποφάσισε να πάει στο χαμάμ της πόλης του και να λιώσει κάτω από την επίδραση των ευεργετικών του ατμών.
Φτάνει λοιπόν ο Χότζας, βγάζει τα σαλβάρια του, το τουρμπάνι του και τα παπούτσια με τις γυριστές μύτες, περιμένοντας να εξυπηρετηθεί.
Το προσωπικό του χαμάμ δεν του δίνει όμως καμία σημασία. Με τα πολλά, του φέρνουν μερικές βρώμικες πετσέτες και του λένε να πάει σε μια πισίνα το νερό της οποίας δεν είναι καν ζεστό. Παρ’ όλα ταύτα ενώ φεύγει κι έχει πληρώσει ήδη το εισιτήριο για να μπει, τους αφήνει ένα γενναιότατο φιλοδώρημα.
Κάμποσες μέρες μετά ο Χότζας αποφασίζει να ξαναπάει στο ίδιο χαμάμ. Αυτή τη φορά το προσωπικό τσακίζεται να τον περιποιηθεί προσφέροντας του επιπλέον υπηρεσίες και ρωτώντας τον συνέχεια εάν είναι ευχαριστημένος. Όταν τελειώνει, φεύγει χωρίς να τους αφήσει καθόλου φιλοδώρημα.
Τον σταματούν στην πόρτα και τον ρωτούν: «Καλά, την προηγούμενη φορά που δεν κάναμε τίποτα μας άφησες τόσο γερό μπαξίσι και τώρα που σκιστήκαμε για σένα, τίποτα;»
Οπότε εκείνος τους απαντά: «Την προηγούμενη φορά σας πλήρωσα γι΄ αυτήν και αυτήν τη φορά σας πληρώνω για την προηγούμενη».
