«Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Ένα ρητό που όλοι έχουμε ακούσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας και ο καθείς λίγο πολύ, το ερμηνεύει όπως θέλει.

Από την μεριά των εργοδοτών και των πελατών, ερμηνεύεται ως απόλυτο δικαίωμα που έχει ο πελάτης όσον αφορά τη διαδικασία εξυπηρέτης του από τον κάθε εργαζόμενο. Από τη μεριά των εργαζομένων τώρα, το ρητό γίνεται αποδεκτό κατόπιν μιας σειράς προϋποθέσεων τις οποίες πρέπει να πληροί ο πελάτης, με σημαντικότερη την ευγένεια.

Και οι δύο πλευρές κάνουν λάθος. Κι αυτό διότι κανείς δε γνωρίζει ολόκληρη τη ρήση που αποδίδεται στον Harry Gordon Selfridge  και λέει: «The customer is always right, in matters of taste.» Δηλαδή ο πελάτης έχει πάντα δίκιο σε ό,τι έχει να κάνει με το γούστο (του). 

Η έννοιά της είναι ότι ο υπάλληλος δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει και πολύ περισσότερο να κατακρίνει, τις επιθυμίες του πελάτη παρά μονάχα να τις ικανοποιεί, πάντα στο μέτρο του δυνατού. Δηλαδή αν κάποιος θέλει καπουτσίνο με τζατζίκι αντί γι’ αφρόγαλα, ο Μπαρίστας εφόσον έχει τζατζίκι κάτω από τη μπάρα, θα το βάλει στην κούπα και θα σερβίρει.

Το πλέον κοντινό στα Ελληνικά και από τα πλέον σοφά αποφθέγματα του Ελληνικού λαού είναι το: «Περί ορέξεως ουδείς λόγος».