Παρά τη δεδηλωμένη μου αγάπη στην πρόοδο, είμαι ρετρό και δεν ντρέπομαι. Και όσα χρόνια και να περάσουν και όσα τεχνολογικά θαύματα να δουν τα μάτια μου με τις τεράστιες βλεφαρίδες τους, τίποτε δε θα συγκρίνεται με τη χρυσή δεκαετία του ’80. Και μιας απ’ ότι δείχνει το καλοκαίρι έφτασε, σας παραθέτω 10 πράγματα που κυριαρχούσαν στις παραλίες εκείνης της εποχής:
- Ταπεράκι. Ντομάτα, αυγό, ψωμί, κασέρι ή άλλο κίτρινο τυρί, κεφτεδάκια και ένα ζαμπονάκι σβαν, που συνήθως έσπαγε το κλειδί της κονσέρβας του και δεν μπορούσαμε να το φάμε.
- Πλαστική σακούλα. Χωρίς το βάρος των 0,04 λεπτών του ευρού, η κάθε οικογένεια είχε ανά πάσα στιγμή μία διαθέσιμη για τ’ αποφάγια από το ταπεράκι. Συνήθως τη χώναν στην άμμο να φυτρώσει σκουπιδόδεντρο.
- Χειροποίητο αντηλιακό. Αν και το κόπερτον είχε την τιμητική του, πολλοί που κάναν υγιεινό τρόπο ζωής (πριν γίνει της μόδας), χρησιμοποιούσαν το δικό τους αντηλιακό, φτιαγμένο από αγνά συστατικά όπως βούτυρο κακάο, πλιγούρι και σουφαλμιδόσκονη.
- Ηλεκτρονικά παιχνίδια. Στα αγγλικά τα λέγανε coin ops και στο Περιστέρι μπλιμπλίκια. Εκείνες οι ντουλάπες που καταναλώναν τα δεκάρικα σαν καραμέλες, μέχρι βέβαια να τα μάθεις και να τα τερματίζεις.
- Τραντζιστοράκι. Με ελάχιστες εξαιρέσεις τεραστίων διαστάσεων στερεοφωνικών, το τραντζιστοράκι ήταν το κύριο μέσο διασκέδασης. Αρκεί να έβρισκες το κατάλληλο σημείο για να «πιάνει σήμα» και να μην το κούναγες από εκεί, στο ελάχιστο.
- Σαγιονάρες. Πλαστικές, πολύχρωμες, με τη διχάλα που έκανε το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, να ξεχωρίζει χαρακτηριστικά.
- Οι γιαγιάδες με τα κομπινεζόν και καπέλα σαν αυτά που φοράνε οι αμαξάδες στα άλογα, για να μην πάθουν ηλίαση. Πλάτσα πλάτσα πλούτσα στα ρηχά και το «ελευθερώστε τον Γουΐλι» να παίρνει άλλη έννοια.
- Ο κλασσικός χωρατατζής «θείος». Τότε που είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα, ο ανύπαντρος «μεσήλικας» (γεροντοπαλίκαρο που λέγαμε τότε), με κάποιου βαθμού συγγένεια με όλους, με παρδαλό χαβανέζικο πουκάμισο και χαζά αστεία προς τη «νεολαία».
- Οι ατάκες από τις ταινίες του Δαλιανίδη με Ψάλτη, Γαρδέλη και Παγκράτη. Μπορεί να ακουγόταν παντού αλλά στις παραλίες έδιναν ρέστα. Δώσε μου ένα τσιγάρο ρε μεγάλε και μην είσαι σπαστικός, μιλάμε ότι το άτομο με καράφλιασε και μου την έχει δώσει, δικέ μου!
- Παγωτά. Όχι αυτά τα πλαστικά που μας ταΐζουν τώρα, τα άλλα. Εκείνα που μυρίζανε (και μερικές φορές παραμυρίζανε) γαλατίλα. Λάκυ καπ με παιχνίδι, πύραυλος σικάγο και γρανίτα τούρμπο με το σλόγκαν : πάνω κάτω, πάνω κάτω, κούνα, γλέντα το και φάτο.
Μπόνους, το θερμός. Εκείνο το παγούρι με τη γυάλινη επένδυση που κόστιζε μια περιουσία να το αγοράσεις και ανάθεμα αν κρατούσε το νερό κρύο, για περισσότερο διάστημα από οποιοδήποτε κοινό μπουκάλι.
Και να θυμάστε, όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά, σε θάλασσες και ακτές. Καλό καλοκαίρι.
