Είμαι προχτές βράδυ Αχαρνές και οδηγώ σ’ έναν στενό δρόμο ανάμεσα σε μονοκατοικίες από τη μια μεριά και λόφους με χώμα από την άλλη.
Φως όπως καταλαβαίνετε πουθενά, μονάχα το μπροστινό μου φανάρι. Καθώς πηγαίνω προσεχτικά, βλέπω ένα μεσαίου μεγέθους τετράποδο πλάσμα να ξεπροβάλλει από μια θημωνιά και να περπατά με αργό βηματισμό κατά μήκος του δρόμου σα γορίλλας. Σε περίπτωση που δεν ξέρετε πως περπατά ένας γορίλλας, τσεκάρετε το βιντεάκι.
Έχοντας δει πάμπολλες ταινίες θρίλερ, δεν έτρεξα πίσω του με το κινητό στο χέρι. Αντιθέτως έκανα κάμποσα μέτρα όπισθεν περιμένοντας να μπει μέσα στη δέσμη φωτός μου.
Όταν μπόρεσα να το δω καθαρά, συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για ένα σκύλο με δυσμορφία στην πλάτη και τα μπροστινά άκρα. Ζει μ’ έναν παππού εκεί δίπλα και μερικές φορές κάνει βόλτες, όσο μπορεί ο καψερός, στην περιοχή.
Τον χάιδεψα λίγο και συνέχισα το δρόμο μου σκεπτόμενος πόσα τέτοια πλάσματα στιγματίστηκαν ως τέρατα και αντιμετωπίστηκαν ως τέτοια, εκείνες τις εποχές όπου τις νύχτες οι διαβάτες δεν είχαν φώτα και γυαλιά οράσεως.
