Διάβασα ένα ωραίο. Ο σεβασμός έχει δύο πρόσωπα.
Το ένα, όταν σέβεσαι κάποιον για ό,τι είναι. Γονέας, επαγγελματίας, εθελοντής ή άνθρωπος απλά.
Το άλλο, όταν σέβεσαι την εξουσία, το θεσμό τον οποίον εκπροσωπεί.
Στη δεύτερη περίπτωση το άτομο χάνει την ταυτότητά του και από Μήτσος γίνεται κύριος Δικαστής ή κύριος Πρωθυπουργός.
Ο Μήτσος λοιπόν ζητά ή και απαιτεί από σένα το σεβασμό που αρμόζει στη θέση του. Καθόλου παράλογο θα πει κάποιος.
Όμως εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα, ότι το θέλει εξ ορισμού, de facto που λέγαν και στο χωριό μου. Γι΄αυτόν, ο τίτλος είναι αρκετός και το πώς ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του δευτερεύον.
Ακόμη χειρότερα, όταν δεν τον σέβεσαι τότε και κείνος δε σε σέβεται αντίστοιχα. Μόνο που στη δική του περίπτωση μιας κι εσύ δεν έχεις «θέση», δε σε σέβεται ως άνθρωπο. Με όλα τα δυσάρεστα (για σένα) επακόλουθα.
Οποιαδήποτε ομοιότητα βρείτε με υπαρκτά πρόσωπα, ΔΕΝ είναι τυχαια.