Στην Αθάνατη Ελληνική Επαρχία είχαμε ένα έθιμο το Σάββατο του Λαζάρου. Στολίζαμε ένα κοφίνι ή ένα καλάθι με πράσινα φύλλα, παίρνανε τους δρόμους και ψέλναμε κάλαντα, ειδικά για την περίσταση. Τα επονομαζόμενα «κάλαντα του Λαζάρου».
Το έθιμο αυτό εκτός από την παραδοσιακή/θρησκευτική του διάσταση, είχε και μία πρακτική. Όπως ακριβώς τα κάλαντα του Χριστουγέννου, της Πρωτοχρονιάς και των Θεοφανείων, ήταν ένας τρόπος για να μαζέψουμε κάποια χρήματα. Ιδιαίτερα εμείς που δεν ανήκαμε στην Κλαδική.
Με τη διαφορά ότι μαζί με το χαρτζιλίκι, μαζεύαμε και αρκετά αυγά. Είδος εν αφθονία και από κότες ελευθέρας βοσκής. Τα οποία αυγά στη συνέχεια βάφαμε με εκείνην την κόκκινη μπογιά στο λευκό σακουλάκι, που ήταν σα ντουκόχρωμα κι έφτανε μέχρι τον πυρήνα του κρόκου.
Τα κάλαντα του Λαζάρου ονομάζονταν και κάλαντα της μίας ανάσας. Διότι ο ρυθμός τους είναι τέτοιος που δεν προλαβαίνεις ουσιαστικά να πάρεις σοβαρή ανάσα ανάμεσα στους στίχους. Κι επειδή αυτό ήταν δύσκολο για μερικούς, αρκετές φορές βγαίναμε σε ζεύγη, ψέλνοντας ο καθένας από μας ένα κομμάτι. Ή με εναλλαγές στους στίχους, αν ήμασταν πιο μερακλήδες.
Το δεύτερο ανταμειβόταν πάντοτε καλύτερα από τις νοικοκυρές, διότι όπως ανέφερα και στην αποκριάτικη περαντζάδα ( http://tiny.cc/x5zg5y) είχαμε μία ροπή προς τη θεατρικότητα. Οι στίχοι από τα κάλαντα του Λαζάρου δε, είναι οι κάτωθι:
Ηρθ’ ο Λάζαρος, ήρθαν και τα Βάγια
Ήρθε κι η γιορτή, μεγάλη κι άγια
Μάρθα και Μάρια πουν’ ο Λάζαρος, είναι πεθαμένος
Και στη γη βαθιά, βαθιά χωμένος
Άστε πάμετε να τον ιδούμε, και στον τάφο του να λυπηθούμε
Κι όλοι κίνησαν μικροί μεγάλοι, κι όλοι έλεγαν τ’ άγια τα λόγια
Χριστέ μου παντοδύναμε, δημιουργέ του κόσμου
Π’ ανέστητες το Λάζαρο, το φίλο το δικό σου
Κι ο Λάζαρος απέθανε και πάλι ανεστήθη.
και του χρόνου.
Τα κόμματα, όπως και το παρακάτω ηχητικό κλιπ, θα σας βοηθήσουν να κατανοήσετε το μέτρο των καλάντων.
