Το σύμβολο της αρχαίας Αθήνας είναι η κουκουβάγια, το ξέρουν και οι πέτρες. Ιερό πουλί της Αθηνάς, «κομίζω γλαύκα εις Αθήνας» και λοιπά και λοιπά.
Ένα σύμβολο δε φτάνει όμως οπότε οι Αθηναίοι υιοθέτησαν και το τζιτζίκι (τέττιξ στ’ αρχαία) με κάποιους να υποστηρίζουν ότι προηγείται ακόμη και του πετούμενου.
Το σύμβολο του τζιτζικιού το βρίσκουμε στα διάσημα τετράδραχμα νομίσματα, να δηλώνει την αυτοχθονία των Αθηναίων, κάτι για το οποίο όπως μας λέει ο Θουκιδίδης, ήταν ιδιαίτερα υπερήφανοι.
- Στην Αττική όμως, που έμεινε τον περισσότερο καιρό χωρίς επαναστάσεις επειδή η γη της ήταν ισχνή, κατοικούσε συνέχεια ο ίδιος πληθυσμός.» [ Ιστορίαι 1.2.5].
Ο Θουκιδίδης μας δίνει και άλλες πληροφορίες μεταξύ του πληθυσμού και του εντόμου.
- Οι Αθηναίοι ήσαν οι πρώτοι που έπαψαν να οπλοφορούν και άρχισαν να ζουν πιο άνετα και ευχάριστα και δεν είναι πολύς καιρός που οι γεροντότεροι πλούσιοι Αθηναίοι έπαψαν να φορούν μακριούς χιτώνες από λινάρι και να χτενίζουν τα μαλλιά τους σε κότσο, στερεώνοντάς τον με καρφίτσες που είχαν σχήμα τζίτζικα. Τούτο είχε επικρατήσει και στους Ίωνες που είναι φυλετικά συγγενείς με τους Αθηναίους. Εξάλλου οι Λακεδαιμόνιοι πρώτοι μεταχειρίστηκαν απλά ρούχα,τα ίδια που φορούν και σήμερα, και οι πλουσιότεροί τους ζούσαν κι αυτοί όπως ο πολύς λαός.
Ο Πλάτωνας στο «Φαίδρο» βάζει το Σωκράτη να λέει μιαν ιστορία για τα τζιτζίκια.
- Αληθινά όμως δεν στέκει ένας άνθρωπος που αγαπάει τις Μούσες να μην έχη ακούσει αυτά τα πράγματα. Νά, λένε πως τα τζιτζίκια ήταν άνθρωποι κάποτε, προτού ακόμα να γεννηθούν οι Μούσες. Όταν όμως γεννηθήκανε οι Μούσες και πρωτοφάνηκε το τραγούδι, τόσο πια μερικοί από αυτούς τότε τους ανθρώπους τα χάσανε από την τέρψη, που τραγουδώντας αμέλησαν να φάνε και να πιούν και, χωρίς να το νοιώσουν, πεθάνανε. Απ’ αυτούς γεννήθηκε το γένος των τζιτζικιών παίρνοντας τούτο το βραβείο από τις Μούσες, δηλαδή να μην έχει αφότου γεννηθεί καμμιά ανάγκη για τροφή, αλλά, χωρίς να τρώη και να πίνη, ν’ αρχίζη ευθύς να τραγουδάει ως που να πεθάνη, κι έπειτα πηγαίνοντας στις Μούσες να τους φέρνη είδηση ποιός από τους ανθρώπους εδώ κάτω ποιάν απ’ αυτές τιμάει.
Μερικές φορές έκαναν και χοές στους νεκρούς μέσα από ένα σκεύος μ’ ενα πήλινο τζιτζίκι κολλημένο μέσα του.
Γιατί όταν κάποιος το χρησιμοποιούσε και το έγερνε σε γωνία, το πήλινο τζιτζίκι με λίγη φαντασία ζωντάνευε και τραγουδούσε και αυτό με τη σειρά του «οξύ τραγούδι να χύνει συνεχώς απ’ τα φτερά του κάτω» όπως περιγράφει ο Ησίοδος.
