Για όσες και όσους ξενιστείτε από τον τίτλο, ο όρος «Χριστούγεννο» και όχι «Χριστούγεννα» είναι ο σωστός μιας κι έχουμε μόνον ένα Χριστούγεννο, όπως κι ένα Γενέθλιο.

Και μετά την απαραίτητη διευκρίνηση, προχωράμε στο άρθρο, στο οποίο η ακούραστη ομάδα της Καινής Εποχής παρουσιάζει κάποια απ’ όσα λάμβαναν χώρα τέτοιον καιρό κατά τη δεκαετία του ’80 σε μια γραφική γωνιά της Αθάνατης Ελληνικής Επαρχίας η οποία, εντελώς συμπτωματικά και χωρίς ίχνος νεποτισμού, τυγχάνει να είναι γενέτειρα των συντακτών και του επιμελητή της σελίδας.

• Η Φιλαρμονική.

Καθ’ ότι Κωμόπολη και κόμβος, διαθέταμε πλήρως εξοπλισμένη Φιλαρμονική (μέχρι Αλτικόρνο) αποτελούμενη από άξια τέκνα με μουσικό ταλέντο ή πρόσβαση στην Κλαδική, ανάλογα. Τις άγιες μέρες λοιπόν έπαιρναν σβάρνα τις ρούγες και τα καλντερίμια ντυμένα ομοιόμορφα και προεξάρχουσας μια κοπέλας που κούναγε πάνω κάτω ένα ραβδί για να δίνει ρυθμό, εκτελούσαν Χριστουγεννιάτικους ύμνους προς τέρψιν τόσο των ημεδαπών όσο και των επισκεπτών από τις μεγάλες πόλεις που θυμόταν ότι έχουν χωριό κάτι τέτοιες μέρες. Το ρεπερτόριό τους, δεν περιελάμβανε παραδοσιακά και της τάβλας.

• Τα σπιτικά γλυκά.

Παρότι τα ζαχαροπλαστεία ήταν αρκετά και μάλιστα διοικούμενα από επαγγελματίες ζαχαροπλάστες με πτυχία, το κάθε σπίτι έπρεπε να ετοιμάσει τη δική του ποσότητα γλυκών για κεράσματα αλλά και ίδια κατανάλωση. Με πρόσβαση σε αγνά υλικά και παμπάλαιες συνταγές γραμμένες σε ένα τετράδιο που γυρνούσε από χέρι σε χέρι (λες και δεν είχαμε φωτοτυπικό, τέλος πάντων) αδυνατούσες να κάνεις πάνω από τέσσερα βήματα χωρίς να πλημμυρίσουν τα ρουθούνια σου με καψαλισμένο βούτυρο και γαρύφαλλο σε καρφάκια. Fun fact οι ποσότητες μετρούταν σε οκάδες, με την κάθε οκά να ισοδυναμεί με 400 δράμια ή 708,74 γραμμάρια.

• Το «Κρεμμύδι».

Στο ίδιο πλαίσιο με το αμέσως προηγούμενο και με ονομασία που παραπέμπει στο γνωστό δακρύβρεχτο ζαρζαβατικό, το Κρεμμύδι ήταν/είναι ένα παραδοσιακό γλύκισμα των ημερών, που βαφτίστηκε έτσι λόγω των αλλεπάλληλων στρώσεων φύλλου από τις οποίες αποτελείται. Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα είδος μπακλαβά που το βούτυρο αντικαθίσταται με ελαιόλαδο. Γι’ αυτό και συναντάται κυρίως με το παρατσούκλι «ο μπακλαβάς των φτωχών».

• Οι στολισμοί.

Είναι γεγονός ότι κάθε χρόνο οι στολισμοί για το Χριστούγεννο ξεκινούν όλο και πιο νωρίς. Αυτό είναι κάτι που ξεκίνησε όμως στα τέλη της δεκαετίας του ’90 κι επ’ ουδενί δεν ίσχυε τότες. Αν δεν έπιανε του Αγίου Σπυρίδωνα (12 Δεκεμβρίου) κανείς δε διανοούταν να βγάλει από το αφρολέξ κουτί ούτε τις γιρλάντες, ούτε τις, ως επί το πλείστον γυάλινες, μπάλες ούτε βέβαια και την επίσης γυάλινη κορυφή που προτιμούνταν έναντι του άστρου λαμπρού για το δέντρο. Καλά, για στολισμό εξωτερικών χώρων από το Δήμο, 20 Δεκεμβρίου μια μεγάλη Φάτνη κι έξω απ’ την πόρτα.

• Το ΜΙΝΙΟΝ.

Μια εορταστική βίζιτα στο «μεγαλύτερο μεγάλο κατάστημα» (που έπεφτε 370 χιλιόμετρα κι 7 ώρες ταξίδι μακριά), ήταν το αντίστοιχο με όλους όσοι πάνε στα Ιεροσόλυμα για να γίνουν Χατζήδες. Δώρο ισάξιο με ποδήλατο κι επιτραπέζιο «Εν τούτω Νίκα», διότι στον 6ο όροφο, στηνόταν κάθε χρονιά ένα παραμυθένιο σκηνικό με γιορτινότατη διακόσμηση, αυτόματες κούκλες ξωτικά κι ελέφαντες, Άγιους Βασίληδες, τρενάκια για βόλτες, διοράματα και κωμικούς (από Χάρρυ Κλυνν μέχρι Βασίλη Μπουγιουκλάκη) το οποίο επιζεί ακόμη σε κάποια Βίντεο κι εκατοντάδες τετράχρωμες polaroid.