Βακαλάος τηγανητός με σκορδαλιά. Το επίσημο πιάτο της 25ης Μαρτίου απ’ άκρου σ’ άκρον της χώρας. Πως όμως προέκυψε η νοστιμότατη αυτή συνήθεια; Το άρθρο έχει την απάντηση.
Ο βακαλάος εντάσσεται στο πλαίσιο της προ της Μεγάλης Εβδομάδος νηστείας, που έχει ξεκινήσει από την Καθαρή Δευτέρα και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο. Η ορθόδοξη νηστεία είναι τόσο hardcore που ο vegaνισμός μπροστά της μοιάζει με περίπατο σε πάρκο χωρίς κωδικό 6. Για να την αντέξει κάποιος πρέπει μερικές φορές να χαλαρώνει λίγο, χωρίς όμως να ξεφεύγει από το μοτίβο.
Έτσι λοιπόν στις 25 Μαρτίου, που εορτάζεται και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, επιτρέπεται η κατανάλωση του ψαριού, η κατάλυση του ιχθύος αν προτιμάτε. Γιατί όμως το συγκεκριμένο ψάρι και όχι κάποιο άλλο.
Το έθιμο, όπως τα περισσότερα, έχει τις ρίζες του σε πρακτικά θέματα. Στα πλείστα όσα χωριά της αθάνατης Ελληνικής Επαρχίας, η πρόσβαση σε ψάρια ήταν δύσκολη. Ο βακαλάος, παστός, κατέχει την ιδιότητα του να μεταφέρεται και να διατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός ψυγείου. Επίσης, σε σχέση με τα καπνιστά ψάρια είναι πιο φτηνός και πιο εύκολος στο μαγείρεμα.
Η σκορδαλιά τώρα, το αγαπημένο συνοδευτικό dressing, κάλυπτε και ακόμη καλύπτει ένα άλλο πρακτικό θέμα. Το τηγάνισμα σε συνδυασμό με το μπόλικο αλάτι του παστώματος, ανεβάζει την πίεση στη ύψη, ιδιαίτερα μετά το έκτο κομμάτι. Οι λαϊκές μάζες ξέροντας αυτό που η επίσημη ιατρική παραδέχεται πλέον επισήμως, ότι το σκόρδο ρίχνει την πίεση, χρησιμοποιούσαν τη σκορδαλιά ως εξισορροπιστή, με τη γεύση ν’ αποτελεί μιαν ευχάριστη παρενέργεια.
Εδώ να τονίσω ότι η σελίδα δεν έχει πρόβλημα με τον τρόπο παρασκευής του ψαριού (πλακί, βραστός, στιφάδο κ.ο.κ.) είναι όμως κάθετη στο θέμα της σκορδαλιάς. Απορρίπτει μετά βδελυγμίας την πατάτα ως βάση της και αποδέχεται μόνο το μπαγιάτικο ψωμί και τα καρύδια. Επίσης, σημαντική λεπτομέρεια, τα σκόρδα πρέπει να είναι σερνικά, να είναι αψά.
Πάρτε μια συνταγούλα αν δεν έχετε ήδη και καλή μας όρεξη.
