Ο όρος «Βιονικός Αθλητής» είναι, προς το παρόν, ένας αδόκιμος όρος που εισάγει η σελίδα αυτή, επιχειρώντας να περιγράψει ένα φαινόμενο που ήδη υπάρχει αλλά δεν έχει ακόμη ονομαστεί με σαφήνεια.

Το «Βιονικός» επιθυμεί να περιγράψει εκείνους τους αθλητές που συμμετέχουν σε επίσημες αθλητικές διοργανώσεις και διαθέτουν ένα ή περισσότερα προσθετικά μέλη.

Τέτοιοι είναι ο Oscar Pistorious με συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, ο Markus Rehm, Γερμανός άλτης μήκους με προσθετικό μέλος που έχει κατακτήσει τέσσερα χρυσά Παραολυμπιακά μετάλλια και άλλοι. 

Αυτά τα προσθετικά μπορεί να περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, ένα μεταλλικό χέρι, μια πρόθεση κάτω άκρου (τεχνητό πόδι), ή ακόμη και εξελιγμένες μηχανικές δομές που αντικαθιστούν τμήματα του σώματος. Η διαφορά τους με άλλες ιατρικές επεμβάσεις (όπως η τοποθέτηση μιας καρδιακής βαλβίδας ή ενός τεχνητού γονάτου) έγκειται στον σκοπό και στο επίπεδο απόδοσης: ένας άνθρωπος με βιονικά μέλη μπορεί όχι απλώς να είναι ασκούμενος, αλλά ενεργός και ανταγωνιστικός αθλητής.

Φανταστείτε, λοιπόν, έναν πυγμάχο με ατσάλινο σαγόνι, ή έναν σκοπευτή με κάμερα υψηλής ανάλυσης στη θέση του ματιού του. Ξεκινά τότε μια ενδιαφέρουσα, αλλά και ηθικά πολύπλοκη συζήτηση:

• Έχουν αυτοί οι αθλητές ανήθικο πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων;

• Και, πρέπει να αγωνίζονται σε ξεχωριστή κατηγορία;

Το σημαντικότερο είναι η λέξη «ανήθικο». Γιατί πλεονεκτήματα υπάρχουν παντού στον αθλητισμό – σωματικά, ψυχολογικά, γενετικά ή ακόμη και κοινωνικά. Μια δεκαπεντάχρονη Κινέζα μπασκετμπολίστρια, ύψους δύο μέτρων, έχει αναμφίβολα ένα φυσικό πλεονέκτημα απέναντι στις περισσότερες συνομήλικές της.

Όμως το πλεονέκτημά της αυτό το απέκτησε φυσικά, δηλαδή δίκαια, στα πλαίσια του γενετικού λαχείου που θεωρητικά έστω, όλοι «αγοράζουμε» από τη γέννησή μας.

Στην περίπτωση όμως του Βιονικού Αθλητή, το πλεονέκτημα αυτό προέρχεται από τεχνολογία, πολλές φορές εξελιγμένη και ακριβή, που όχι μόνο αποκαθιστά λειτουργίες, αλλά δυνητικά ενισχύει την απόδοση πέρα από τα ανθρώπινα φυσικά όρια. Είναι λοιπόν αυτό δίκαιο; Κι αν όχι, πού ακριβώς μπαίνει η γραμμή;

Μήπως ο αθλητισμός του μέλλοντος – και πιο συγκεκριμένα, του βιοτεχνολογικού μέλλοντος – θα πρέπει να διαχωρίζει τους συμμετέχοντες όχι μόνο βάσει φύλου, ηλικίας και κιλών, αλλά και με βάση την τεχνητή τους ενίσχυση; Θα υπάρξει, άραγε, μια νέα κατηγορία αθλητών, κάτι ανάμεσα στον άνθρωπο και τη μηχανή; Ένα «παραολυμπιακό 2.0», όπου οι ικανότητες δεν κρίνονται από τα ελλείμματα αλλά από τις προσθήκες;

Ο Βιονικός Αθλητής, λοιπόν, είναι κάτι περισσότερο από ένα πρόσωπο με προσθετικά μέλη. Είναι το πρώτο βήμα προς τη μετεξέλιξη του αθλητισμού σε κάτι καινούργιο – ένα πεδίο όπου η τεχνολογία και η ηθική θα αναγκαστούν να συμπορευτούν και να θέσουν νέα όρια στο τι σημαίνει «ανταγωνισμός», «δικαιοσύνη» και τελικά… «άνθρωπος».