Η γαμήλια τελετή, είναι πάντα μεγάλη υπόθεση. Πολλώ μάλλον όταν λάμβανε χώρα στην επαρχία, τη δεκαετία του ’80. Τότε που οι νόρμες περί «σωστής» τελετής δεν είχαν ακόμη επιβληθεί από τους event organizers και τις lifestyle ιστοσελίδες.

Δε θα μιλήσω για τις παραδόσεις που αφήσαμε για χάρη ενός εκμοντερνισμού (διότι εκεί εκμοντερνιστήκαμε, το κάπνισμα το συνεχίζουμε σαν καλοί τριτοκοσμικοί), θ’ αναφερθώ όμως σ’ ένα έθιμο το οποίο μεταξύ μας, καλά κάνανε και το σταμάτησαν.

Όπως ίσως ξέρετε, σε όλο και λιγότερους γάμους πετούν πλέον ρύζι. Και αν το κάνουν, το κάνουν έξω από το ναό. Υπάρχουν δύο λόγοι γι’ αυτό. Ο πρακτικός, το ρύζι σκουπίζεται απίστευτα δύσκολα ακόμη και από επαγγελματία σκούπερμαν και ο οικολογικός, το τρώνε τ’ αδέσποτα και πνίγονται. Σε μερικές χώρες δε, το έχουν αντικαταστήσει με σαπουνόφουσκες ή πεταλούδες.

Στην αθάνατη Ελληνική επαρχία λοιπόν, τότε που πετούσαμε ρύζι με τη σέσουλα (για να ριζώσουν καλά τα παιδιά), είχαμε τη χαριτωμένη συνήθεια να προσθέτουμε και μερικά κουφέτα σ’ αυτό. Εκείνα τα κλασσικά με το αμύγδαλο που ήταν το καθένα σα μια μικρή πέτρα. Και μόλις ακουγόταν το «Ησαΐα χόρευε» άρχιζε ο βομβαρδισμός.

Σκηνές απείρου κάλους! Το ζεύγος να κάνει κύκλους προσπαθώντας να μη γλιστρήσει, ο κουμπάρος (τιμώντας το ρόλο του) να δέχεται με αυτοθυσία τον κύριο όγκο των βολών και ο παπάς να κρατάει ως ασπίδα το ευαγγέλιο κατεβάζοντας καντήλια. Για να καταλάβετε αυτό που σας περιγράφω, φανταστείτε ότι το αντίστοιχό του, ήταν τα πιάτα που έσπαγαν στην πίστα.

Δεν παλευόταν η κατάσταση. Τελείωνε ο γάμος και η τοπική κομμώτρια/βιζαζίστ, μαζί με το make up για να φρεσκάρει τη νύφη, κουβαλούσε στο βαλιτσάκι της οξυζενέ και σουλφαμιδόσκονη. Ευτυχώς με την παρέμβαση του Δεσπότη της περιοχής και μερικές διακοπές γάμων από αγανακτισμένους και πολυτραυματισμένους ιερείς, το έθιμο πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και σε κάτι άρθρα σαν αυτό.

Την επόμενη φορά θα σας μιλήσω για ένα βαφτιστικό έθιμο που είχαμε. Προς το παρόν μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο για το γαμήλιο πάρτι στο χωριό.