Ο σκύλος, το συμπαθέστατο τετράποδο που αγαπά άδολα τις αφεντομουτσουνάρες μας, είναι ένα αρχαίο ζώο και ένα αρχαίο κατοικίδιο. Θυμάστε όλοι τον Άργο στην «Οδύσσεια» που περίμενε υπομονετικά τον αφέντη του (σιγά τα μούτρα, τέλος πάντων) πριν ξεψυχήσει, στεναχωρόντας μέχρι τα σήμερα τους απανταχού μαθητές.
Το όνομα του ζώου όμως τότε ήταν «κύων» και στα δύο φύλα. Γιατί λοιπόν, εμείς χρησιμοποιούμε τη λέξη «σκύλος»; Γιατί δε μιλάμε αρχαία Ελληνικά θα μου πείτε. Ναι, όμως όπως όλες οι λέξεις που πλέον χρησιμοποιούμε αντί των αρχικών, προέκυψαν από κάπου. Μια συνήθεια, ένα γεγονός, μια μόδα βρε αδερφέ. Κάπως πρέπει να προέκυψε και ο «σκύλος».
Η άποψη της σελίδας είναι η εξής. Θυμάστε το μυθικό τέρας της Οδύσσειας, τη Σκύλα; Αυτή που πάει πακέτο με τη Χάρυβδη; Φυσικά και τη θυμάστε. Και ποιο ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Σκύλας; Τα κεφάλια με τα δυνατά σαγόνια. Όταν κάποιος αρχαίος Έλλην λοιπόν ήθελε να παινέψει τον κύνα του θα έλεγε «τον βλέπεις αυτόν; σκέτη Σκύλα είναι», αναφερόμενος στα δυνατά του σαγόνια.
Μετά από χρόνια κι εκτεταμένη χρήση αυτού του χαρακτηρισμού, το ζώο σταδιακά άλλαξε όνομα και πλέον καλείται «σκύλος» και «σκύλα» το θηλυκό.