Σας ξέρω όλους εσάς. Σας ξέρω έναν προς έναν. Ξέρω τι κάνατε πριν ξεκινήσετε εκείνο το πρωί της 28ης Οκτωβρίου.
Εσύ, φίλησες τη γυναίκα σου και της είπες ‘’θα γυρίσω’’.
Εσύ, κοίταξες το γιο σου να κοιμάται στην κούνια του και απαλά τον άγγιξες στο μάγουλο.
Εσύ, είδες για πρώτη και μόνη φορά τον πατέρα σου να χαμογελά.
Εσύ, πήρες την ευχή της μάνας σου.
Εσύ, έτρεξες πίσω από τις φορτωμένες με έφεδρους καρότσες των φορτηγών και ζητωκραύγαζες.
Εσύ, έβγαλες την παλιά λερωμένη σημαία από το σεντούκι και την κρέμασες στο μπαλκόνι.
Εσύ, έκλαψες από περηφάνια.
Εσύ, καταράστηκες τους ανθρώπους και τον πόλεμο τους.
Εσύ, έμεινες αμίλητη γιατί δεν πρέπει στους βράχους να μιλούν.
Κι εσύ, κρατώντας ένα καλάμι και κάνοντας πως είναι όπλο, μέσα σε μια μέρα έγινες από παιδί άντρας.
Σας είπαν ‘’Δεν έχετε ελπίδα’’
Τους είπατε ‘’Δε μας νοιάζει’’.
Εις μνήμην.
