Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα βρέχει. Κάτι που κάνει ευκολότερο το έργο όσων προσπαθούν να περιορίσουν την κυκλοφορία και δυσκολότερο το έργο όσων προσπαθούν να μην περιορίσουν την κυκλοφορία τους. Αισθάνομαι σα να συμμετέχω σ’ ένα τεράστιο ηλεκτρονικό παιχνίδι, όπου η κάθε πίστα είναι δυσκολότερη από την προηγούμενη. Και αρχίζω να φοβάμαι το final boss.
Αυτό βεβαίως, όπως καταλαβαίνεις, είναι κάτι που εξιτάρει αρκετούς. Χτες αργά με ψυχή φορτωμένη, ακούω φωνές και σούσουρο στο δρόμο. Βγαίνω και βλέπω μία ομάδα δέκα και πλέον «εξοδούχων» (τα ομοιωματικά δηλώνουν αυτούς που δεν πληρούν τις τυπικές προϋποθέσεις) να τραβάνε κάποιο βίντεο με ένα κινητό. Να προσπαθούν έστω, διότι ο φωτισμός είναι ψιλοχάλια τελευταία.
Φύσει παρατηρητικός, έχω βγάλει μπλοκάκι και κρατώ σημειώσεις. Όχι λεπτομερείς (ονόματα, πρόσωπα κλπ), γενικές. Η βιντεοσκόπηση των νεαρών ανδρών και γυναικών (αρνούμαι να πω παιδί οποιονδήποτε άνω των 15 ετών), είναι στην πραγματικότητα μια καλοστημένη επιχείρηση.
Ο επικεφαλής/οπερατέρ τοποθετεί τα μέλη της ομάδας στις προκαθορισμένες θέσεις. Εκείνα, ανταποκρίνονται άμεσα, δείχνοντας ότι έχουν ήδη κάνει κάποιες πρόβες. Δύο φυλάνε τσίλιες, ένας κοιτά προς τα πάνω κι ένας προς τα κάτω, καλύπτοντας τις δύο μοναδικές εισόδους οχημάτων. Φαντάζομαι ότι θα έχουν και κάποιο προκαθορισμένο συνθηματικό σφύριγμα, για να ειδοποιούν τους υπόλοιπους.
Το κόνσεπτ του βίντεο είναι απογοητευτικά απλό, σε σχέση με την όλη οργάνωση. Η ομάδα περπατά κατά μήκος ενός ερημικού στενού και ο αρχηγός τους απαθανατίζει. Μόλις μετά από τρεις λήψεις, πετυχαίνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ξενέρα.
Αν και η μεγαλύτερη ξενέρα σε μια ενέργεια που, αμυδρά έστω, θυμίζει το «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου» (για γερούς λύτες), μου την έχει στημένη στη γωνία. Με το που παίρνουν χαμπάρι κάποιον γείτονα στο μπαλκόνι του (διότι σιγά μη δουν εμένα το νίντζα το λυκάνθρωπο), εξαφανίζονται τρέχοντας.
Κάτι που φαντάζομαι θ’ αποκρύψουν επιμελώς από το editing του βίντεο καθώς και την περιγραφή του γεγονότος, σε μη παρόντες τρίτους. #staystrong