Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Στην Ιταλία (γείτονα και φίλη πλέον), ένα απ’ όσα κάνουν οι εκεί έγκλειστοι για να διατηρήσουν το ηθικό τους ακμαίο, είναι να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να τραγουδούν. Λογικό, μιας κι οι Ιταλιάνοι διακρίνονται για τις μουσικές τους αρετές και την καλλιφωνία https://www.eros-erotas.gr/o-sole-mio-luciano-pavarotti/
Στη γειτονιά μου, το ξημέρωμα, κάποιος θέλοντας ν’ αντιγράψει το τι γίνεται στην Ιταλία (ίσως και να της συμπαρασταθεί;) άρχισε να τραγουδά στη μέση του δρόμου. Παρεμπιπτόντως η φωνή του ήταν κοντά στο εξαιρετική. Και σας το λέω εγώ που έχω μουσικό αυτί αναντάμ παπαντάμ. Επίσης,η επιλογή του άσματος ήταν εξαιρετική. Ήτοι καμία σχέση με τ’ αρκουδιάρικα που ακούει ο κάθε κακομοίρης.
Έχοντας φτάσει στα μισά (όπως το υπολόγισα) και χωρίς να υπάρξει καμιάν αντίδραση από τα πέριξ, αναθάρρησα και σκέφτηκα «να που τελικά η γειτονιά ωριμάζει». Φευ! Βγαίνει ένας αρκουδιάρης στο μπαλκόνι και του λέει «ωραίο είναι ρε φιλέ αυτό που τραγουδάς. Κάτσε, θα βάλω κι εγώ ένα». Και βάζει ένα τριτοκλασάτο τραγούδι μιας τριτοκλασάτης τραγουδιάρας που ξεχείλιζε λαμέ και ουίσκι VAT 69.
Ο τραγουδιστής μάζεψε τα μουσικά του μπογαλάκια και αποχώρησε. Περνώντας κάτω από το δικό μου μπαλκόνι, του απηύθυνα ένα στρατιωτικό χαιρετισμό, που μου ανταπέδωσε μ’ ελαφριά κάμψη κεφαλής. Ο αρκουδιάρης ούτε που κατάλαβε τι έγινε. Ή τι έκανε.
