Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Τις παλιές καλές εποχές, τότε που δεν είχαμε κορονοϊό παρά μόνο οικονομική κρίση, ερχόταν ένας τυπάκος και φόρτωνε βράδυ παρά βράδυ ένα κοριτσάκι από το σπίτι του. Ξέρω ότι ακούγεται λίγο άσχημο όμως ο τυπάκος περίμενε με τ’ αλάρμ αναμμένα και τη μουσική στη διαπασών (το σήμα), να κατέβει η Ιουλιέτα. Στις δε παρατηρήσεις των γειτόνων για το ακατάλληλο της ώρας (περί μουσικής), δεν έδινε σημασία.
Όμως το φέραν οι καιροί και το’ δειξαν οι χρόνοι, κλειστήκαμε στα σπίτια μας, αραίωσε και ο γαμπρός. Ξημερώματα σήμερα, σκάει μύτη, βάζει τ’ αλάρμ και τη μουσική στη διαπασών. Βγαίνει ένας στο μπαλκόνι που δε μπορεί του τη φύλαγε, και λέει «αδειούλα έχουμε;»
Κλείνει η μουσική, σβήνουν τ’ αλαρμ, ανάβει η μηχανή κι εξαφανίζεται ο Ρωμαίος της συμφοράς. Βλέπεις αγαπητό μου ημερολόγιο, στη σημερινή κοινωνία είναι εύκολο να βρεις έρωτα. Τα 300 ευρώ είναι το δύσκολο.