Κάποτε στο σχολείο λέγαμε κάθε πρωί προσευχή, τώρα δεν ξέρω. Μέχρι την Παρασκευή πριν το Σάββατο του Λαζάρου ήταν το «Πάτερ Ημών».
Μετά έκλεινε το σχολείο για δύο εβδομάδες και όταν γυρίζαμε τη Δευτέρα μετά τη Διακαινησίμου η προσευχή άλλαζε. Από το «Πάτερ Ημών» περνούσαμε στο «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι».
Αυτό κρατούσε ως και του Αγίου Πνεύματος, εκτός εάν το Πάσχα έπεφτε πολύ αργά οπότε τα μαθήματα είχαν τελειώσει. Η προσευχή αυτή είναι ως εξής:
Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον, Κύριον, Ιησούν, τον μόνον αναμάρτητον.
Τον Σταυρόν σου Χριστέ προσκυνούμεν και την αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν.
Δεύτερε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν την του Χριστού αγίαν Ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω.
Διά παντός ευλογούντες τον Κύριον, υμνούμεν την ανάστασιν αυτού· Σταυρόν γαρ υπομείνας δι’ ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν.
Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και μέγα έλεος.
Στο δικό μου σχολείο έβαζαν εμένα διότι ήμουν πάντα καλός στην απαγγελία. Επίσης ήμουν ο μόνος που έλεγα σωστά το κλείσιμο «και μέγα έλεος» αντί για «και το μέγα έλεος».