Είναι γεγονός ότι ως λαός έχουμε αρκετά στραβά, να δανείσουμε χωρίς τόκο. Αλλά στη φιλοξενία δε μας τη λέει κανείς. Και όχι μόνο σε γκράντε κινήσεις που ανήκουν στη σφαίρα του ανθρωπισμού. Κυρίως σε μικρές, καθημερινές καταστάσεις.
Ένας φίλος περνά από το σπίτι ενός φίλου να πάνε μαζί σε μια δουλειά. Όσο ετοιμάζεται, ο πρώτος φίλος περιμένει στο σαλόνι με τη μαμά και το μπαμπά. Την κυρία Νίκη και τον κύριο Βίκτορα. Η κυρία Νίκη, φυσικά, θέλει να περιποιηθεί τον καλεσμένο.
– Να σου φτιάξω έναν καφέ;
-Όχι κυρία Νίκη, ευχαριστώ. Σε λίγο θα φύγουμε.
– Να σου φέρω μια λεμονάδα σπιτική, να την πιεις στο πόδι;
-Όχι κυρία Νίκη, ευχαριστώ.
-Έχω φτιάξει κέικ, να σου βάλω ένα κομμάτι;
-Όχι κυρία Νίκη, τις αποφεύγω τις ζύμες.
Η μαμά τα έχει πάρει στο κρανίο. όμως δεν εγκαταλείπει.
-Λίγο λικεράκι;
-Όχι κυρία Νίκη γιατί θα οδηγήσω.
– Έχω μουσακά από το μεσημέρι.
-Όχι κυρία Νίκη, έχω φάει.
-Μήπως ένα νεραντζάκι;
Εκείνη τη στιγμή, ο κύριος Βίκτορας πετάγεται από την πολυθρόνα, στέκεται από πάνω του, τον δείχνει με το δάκτυλο και του λέει απειλητικά:
-Θα το φας το νεραντζάκι!!!!!!!!!!!!
Συμπέρασμα: κεραστείτε με την πρώτη.