Η ευγένεια ως γνωστόν, υποχρεώνει. Όχι όμως το λήπτη, τον πάροχο. Η ευγένεια δε, ξεκινά από τις μικρές καθημερινές καταστάσεις και μετά, ιδανικά, περνά στα υψηλά επίπεδα.
Είμαι στον ηλεκτρικό και λίγο πριν το Μοναστηράκι, μου ζητά ένας ηλικιωμένος κυριούλης, να τον βοηθήσω με το κάροτσι της λαϊκής που κυλά, διότι δε μπορεί εύκολα να το περάσει πάνω από το κενό μεταξύ του συρμού και της αποβάθρας. Περιμένουμε λοιπόν, σταματά ο συρμός, ανοίγει η πόρτα, και απ’ έξω είναι πάνω από 10 άτομα που θέλουν να μπουν.
Κι ενώ είμαι έτοιμος για τα χειρότερα (να μπουκάρουν όλοι μαζί σαν κοπάδι γκνου που το κυνηγάει λέοντας και αντί να βγει ο παππούς από την μπροστινή πόρτα, να βγει από το πίσω παράθυρο), στέκονται έξω από το βαγόνι μέχρι να εξέλθει μαζί με το καρότσι του. Ευχάριστη έκπληξη λέγεται αυτό. Εκτός από τα «εύγε» που τους αξίζουν, θα παρατηρήσω αν αυτό είναι ένα τυχαίο περιστατικό ή η απαρχή μιας καινούριας νοοτροπίας.
