Αρχικά να πω ότι ο τίτλος του άρθρου δεν έχει να κάνει ούτε με την ευαισθησία που δείχνουμε απέναντι ας πούμε σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, παιδιά και κουτάβια. Ούτε και με αυτήν που σχετίζεται με ηλιοβασιλέματα, λουλούδια και ποτά με δύο καλαμάκια.
Το άρθρο αναφέρεται στην ευαισθησία που είναι επίσης γνωστή και σαν «θίξιμο». Αυτό το συναίσθημα που χτυπάει στη ρίζα της προσωπικότητας και του ψυχισμού μας και μας φέρνει τα πάνω κάτω. Αυτό το συναίσθημα που νιώθουμε όταν κάποιος θίγει σε προσωπικό επίπεδο τις γνώσεις, τα επιτεύγματα και πολύ περισσότερο τα πιστεύω μας. Κυρίως τα πολιτικά και τα αθλητικά.
Αφήνουμε έξω το κομμάτι «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» γιατί κατατάσσεται σε άλλη κατηγορία. Παρεμπιπτόντως, η απάντηση στην ως άνω ερώτηση είναι η εξής: Είσαι ένας άνθρωπος από 5 δισεκατομμύρια ανθρώπους, σε έναν πλανήτη από 9 πλανήτες, σε ένα ηλιακό σύστημα από 100 δισεκατομμύρια ηλιακά συστήματα, σε έναν γαλαξία από 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες.
Κάποτε οι άνθρωποι θιγόταν για σοβαρά πράγματα. Γιατί τους λέγανε ψεύτες, κλέφτες ή πολιτικούς. Γιατί τους κατηγορούσαν ότι αθετούσαν τις συμφωνίες τους. Γιατί είχανε αδικήσει τις χήρες και τα ορφανά. Γιατί ήτανε δειλοί και τεμπέληδες. Τιμή, αξιοπρέπεια, οικογένεια, όροι βαριοί σαν σίδερο. Σήμερα μια γιαγιά που σχολιάζει στα σόσιαλ μίντια, θίγεται γιατί κάποιος τη λέει γιαγιά.
Και πάει στα κομμάτια, η ηλικία είναι ένα περίπλοκο θέμα για το γυναικείο ψυχισμό. Πως εξηγείται το γεγονός ότι ένας άγνωστος α λαμβάνει ένα υβριστικό σχόλιο από έναν άγνωστο β, σε ένα άγνωστο φόρουμ γ, και γίνεται τρελός; Ακόμη και ήπια σχόλια που αμφισβητούν την εξυπνάδα, κρίση και ικανότητά του είναι αρκετά. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές σας ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι επειδή κάποιος που δεν ξέρετε, δεν πρόκειται να γνωρίσετε και αγνοείτε το παραμικρό για την ύπαρξή του (πλην του σχολίου του), σας είπε σανοφάγο προσθέτοντας και το κλασικό μπεεεεεε.
Και αναρωτιέμαι. Πότε έγινε ο κόσμος τόσο «μυγιάγγιχτος» και νοιάζεται για τη γνώμη ανθρώπων που ουδέποτε έχει γνωρίσει και ουδέποτε θα έχουν την παραμικρή σημασία στη ζωή του; Πότε μεταλλαχθήκαμε και από μπετόν αρμέ χαρακτήρες, γίναμε τόσο αραχνοΰφαντοι; Δε λέω, ένα «τι θα πει ο κόζζζζμος» το είχαμε πάντα σαν κοινωνία, αλλά εδώ μιλάμε για μάστιγα.
Προσωπικά το τοποθετώ στο τέλος των κλασσικών καρτούν των 80’ς. γιατί ως γνωστόν, τίποτε δεν είναι καλύτερο από τα 80’ς. Τότε τα παιδιά μεγαλώναν με ηρωικούς ήρωες (sic) και τρομερές εισαγωγές, με αποτέλεσμα να θωρακίζονται απέναντι σε ευτελείς χαρακτηρισμούς. Σήμερα μεγαλώνουν με κάτι γουρούνια που φοράνε φουστάνια και κυλιούνται στη λάσπη και κάτι σφουγγάρια που τρέχουν σα βλαμμένα γύρω γύρω. Από τον Σερίφη του διαστήματος στο «είμαι χαρούμενη, χαρούμενη σχεδόν χαζοχαρούμενη», πέντε λεπτά με το τηλέφωνο.
Αντί επιλόγου ακολουθείστε το σύνδεσμο και i rest my case. Σύνδεσμος
