Διαβάζω διάφορα άρθρα για τα τεκταινόμενα του χθεσινού τελικού κυπέλλου ποδοσφαίρου, όχι φυσικά τα αγωνιστικά μα το ξύλο, τα επεισόδια, τις πέτρες, τέτοια.
Το θέμα της βίας στα γήπεδα είναι βεβαίως παλαιό και βαθύ για να καλυφθεί από ένα άρθρο και δε σκοπεύω να κάνω ούτε καν αυτό. Θα σας πω όμως μια διδακτική, σχετική, ιστορία.
Κάποτε, ήμουν μέλος μιας εταιρείας ταχυμεταφορών με μπόλικο και κυρίως νεαρής ηλικίας, προσωπικό. Το πρωί, πριν ξεκινήσουμε τη βάρδια, συγχρωτιζόμασταν στον προαύλιο χώρο καπνίζοντας (οι άλλοι γιατί εγώ έχω ξεφύγει από τα δίχτυα της συνομωσίας του καπνού) και συζητώντας. Μιας και οι περισσότεροι είμαστε προλετάριοι άντρες, τα πλέον αγαπημένα θέματα ήταν οι γυναίκες και το ποδόσφαιρο.
Το πρώτο θα το αποφύγω διαβεβαιώνοντας ότι μιλούσαμε πάντα με σεβασμό κι εκτίμηση για το άλλο φύλο και θα επικεντρωθώ στο δεύτερο. Κυρίως στο σκέλος όπου συνάδελφοί μου περιέγραφαν τον τρόπο με το οποίο έκλειναν ραντεβού με οπαδούς άλλων ποδοσφαιρικών ομάδων για να πλακωθούν στο ξύλο. Αυτό, μου δημιουργούσε εύλογες απορίες τις οποίες κάποια στιγμή εξέφρασα κιόλας.
-Δηλαδή ρε παιδιά, τώρα είμαστε όλοι μαζί εδώ και μιλάμε αλλά το απόγευμα θα συναντηθείτε σε κάποιο οικόπεδο προσπαθώντας να βγάλει ο ένας τον άλλον εκτός υπηρεσίας; Ας ξεχάσουμε για λίγο το ηθικό σκέλος. Εμάς τους υπολοίπους που θα πρέπει αύριο να παραδώσουμε τα πακέτα των δαρμένων, δε μας σκέφτεστε;
-Οοοοχι! Αν εκεί που πλακωνόμαστε δούμε κάποιον συνάδελφο, απλά τον προσπερνάμε και πάμε στον επόμενο.
-Σαν το Διομήδη και το Γλαύκο (δεν το κατάλαβαν, τους το εξήγησα). Οκ, ερώτηση: Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι κάποιος «εχθρός» σας είναι συνάδελφος που δουλεύει σε άλλη εταιρεία; Και ότι το πρωί έχετε ν’ αντιμετωπίσετε τους ίδιους άθλιους δρόμους, τους ίδιους κακούς οδηγούς και την ίδια έλλειψη ψιλών για ρέστα;
Δε το είχαν σκεφτεί. Μερικοί δε, προβληματίστηκαν σοβαρά και το συζήτησαν περεταίρω μαζί μου. Για να είμαι ειλικρινής δε γνωρίζω αν όλο αυτό ήταν αρκετό για ν’ αποτρέψει έστω κι έναν τους από αυτήν την ηλίθια, βάρβαρη και οπισθοδρομική δραστηριότητα, απλά το ελπίζω.
Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το τραγούδι του Τζίμη Πανούση.