Αν δεν το έχετε παρατηρήσει, έχουν αυξηθεί οι κάδοι ανακύκλωσης, τόσο σε αριθμό όσο και ποικιλία.

Δίπλα στους κλασσικούς μπλε ελεκτρίκ, έχουν προστεθεί κάδοι καφέ, κίτρινοι, κόκκινοι, για περεταίρω διαχωρισμό γυαλιού, χαρτιού, οργανικής ύλης και φρούδων ελπίδων. Σε μια τέτοια σειρά κάδων, πέντε τον αριθμό, εκτυλίσσεται και η ιστορία που σας μεταφέρει το παρόν άρθρο.

Νεαρός ατημέλητος άνδρας μεταξύ είκοσι και τριάντα, με στυλ ανάμεσα σε κλοσάρ και χίπη, έχει ακουμπήσει το ταλαιπωρημένο ποδήλατό του κατάχαμα και ψαχουλεύει με μανία τους κάδους. Όχι αυτόν με την οργανική ύλη, τους υπόλοιπους. Είναι προφανές ότι πρόκειται για scavenger (ρακοσυλλέκτη στην Ελληνική), που ψάχνει για κάτι με μεταπωλητική αξία.

Εκεί που είναι χωμένος σα ρακούν σε αμερικάνικο μιμίδιο (meme αν προτιμάτε), περνά ένας συνάδελφός του αλλά σαφώς πιο οργανωμένος. Αυτός έχει τρίκυκλο. Όχι σαν το τρίκυκλο του Σταύρου Παράβα (μοτοσυκλέτα με sidecar), το άλλο που φέρνει περισσότερο σε ινδικό τουκ τουκ.

Κάνει μια έτσι ο καλός σου, παρκάρει αρκετά στα δεξιά, κατεβαίνει από τ’ όχημα, κοιτάζει για μία στιγμή το ποδήλατο, κατόπιν το αρπάζει, το φορτώνει στο τρίκυκλο και δρόμο τον ανήφορο. Περνώντας μάλιστα μπροστά από τον ιδιοκτήτη του ποδηλάτου, κορνάρει και του χαμογελά.

Ο τελευταίος αργεί λίγο, παίρνει όμως χαμπάρι τι ακριβώς συμβαίνει και τρέχει στο κατόπι του. Λίγο γιατί το ποδήλατο κάνει γάμπες, λίγο γιατί αυτού του είδους τα τρίκυκλα κινούνται πιο αργά από χελώνα στον ανήφορο, φτάνει την καρότσα και βουτά το ταπεινό μέσο μεταφοράς του. Κατεβαίνει ο άλλος κι αρχίζει τα «συγγνώμη ρε κουμπάρε» και τα «νόμιζα ότι κάποιος το πέταξε» χωρίς όμως να πείσει κανέναν. Ο κλοσαροχίπης (sic) δε δίνει συνέχεια, τοποθετεί όμως το ποδήλατο σε μέρος που μπορεί να το βλέπει πλέον.

Ο τίτλος του άρθρου παραπέμπει ευθέως στην ομώνυμη Ιταλική ταινία, που αν δεν την έχετε ακόμη δει, μπορείτε να την παρακολουθήσετε online (και με Ελληνικούς υπότιτλους μάλιστα) εδώ.