Η παροιμία κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι, σημαίνει ότι δύο καταστάσεις, πράγματα ή πρόσωπα που προέρχονται από και συνυπάρχουν στο ίδιο περιβάλλον, δεν είναι απαραίτητα και ίδια. Αφορμή για τη σκέψη μου αυτή, είναι ένα περιστατικό του οποίου έγινα αυτόπτης μάρτυρας σήμερα το πρωί, στο κέντρο της Αθήνας.
Είμαι στο φανάρι γωνία Πατησίων και Χαλκοκονδύλη, όταν βλέπω νεαρά με στολή καφέ-ντελίβερι να καταδιώκει συνομήλική της, η οποία προχωρά αδιαφόρως ανάμεσα από τα σταματημένα οχήματα. Λόγος της καταδίωξης είναι η απαίτηση από την μπαρίστρια να καταβάλλει η δεύτερη το αντίτιμο του φραπέ καφέ που κρατά στο χέρι της και ρουφά σα φίδι. Μάταια η υπάλληλος προσπαθεί να την πείσει λέγοντάς της ότι θα αναγκαστεί να τον πληρώσει από την τσέπη της. Η άλλη συνεχίζει σαν εκείνον τον πολιτικό που τον λούζανε με το νερό στο δρόμο και αυτός προχωρούσε λες και δεν έτρεχε τίποτα. Το σχετικό βίντεο παρεμπιπτόντως, έχει εξαφανιστεί.
Και σκέφτομαι. Δύο εξίσου νεαρά κορίτσια, το ένα εργαζόμενο να σερβίρει κόσμο και ν’ ακούει τον κάθε γαμπρό που της τη πέφτει, για 500 ευρώ το μήνα και το άλλο να κλέβει. Εξαιρουμένης ψυχιατρικής κατάστασης, το βρίσκω απαράδεκτο. Να πας να δουλέψεις όπως τόσοι άνθρωποι, δίποδο ζωντανό. Και αν θες να κλέψεις ρε χαμένο κορμί, να βρεις έναν πλούσιο που έκανε περιουσία με άδικα μέσα και κλέψεις από αυτόν. Για να προτιμάς όμως τα σίγουρα, τον ιδρώτα της κοπελίτσας, γύρευε τι γονείς σε μεγάλωσαν. Από αυτούς που έχουν το θράσος να λένε εσύ δεν έχεις παιδιά, μην μιλάς.
Και πριν μου πείτε ότι δεν ξέρω ποια άδικη κενωνία και καπιταλιστικό σύστημα την έφτασε σε αυτό το σημείο, θα σας πω ότι όποιον η ανάγκη φέρει στο αμήν, στερώντας του κάθε δυνατή επιλογή, για να φάει αυτός και οι δικοί του, θα πάει πρώτα να ζητιανέψει. Αλλά κι αν σκεφτεί ν’ απλώσει το ξερό του σε ξένη περιουσία, θ’ αρπάξει μια φρατζόλα ψωμί να γεμίσει το στομάχι του, όχι έναν φραπέ να τον ρουφά με το καλαμάκι και με πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης.
Εν κατακλείδι, άλλο Γιάννης Αγιάννης και άλλο Χρήστος άχρηστος.