Ανάμεσα στους Ελληνικούς χορούς, ο ζεϊμπέκικος ξεχωρίζει. Δεν είναι κυκλικός, δεν απαιτεί συγχρονισμό, δεν έχει χαμόγελα και τα παλαμάκια, είναι προαιρετικά. Αν έπρεπε να του δοθεί ένα πιο ελληνόηχο όνομα, τότε το Μονόβημα ίσως είναι η πιο ταιριαστή επιλογή.
Γιατί το «Μονόβημα» περιγράφει καλύτερα τον ζεϊμπέκικο.
Ο χορός είναι αυστηρά προσωπικός, σχεδόν εξομολογητικός. Δεν βασίζεται σε φιγούρες αλλά σε στάση σώματος. Κάθε κίνηση είναι αυθόρμητη, κάθε παύση σημαντική. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος — μόνο αλήθεια. Το Μονόβημα:
δηλώνει τον μοναχικό χαρακτήρα του χορού
αποδίδει το βάρος και τη γείωση του πατήματος
τονίζει τη σχέση σώματος και συναισθήματος
Σε αντίθεση με άλλους παραδοσιακούς Ελληνικούς χορούς οι οποίοι βασίζονται στην επαφή και την κοινότητα για να υπάρξουν, ο ζεϊμπέκικος ή Μονόβημα όπως είπαμε, είναι εσωτερικός.
Στην καρδιά του βρίσκεται η ένταση: πόνος, αξιοπρέπεια, μεράκι, απώλεια. Αλλά και αντοχή, δύναμη και περηφάνεια. Δεν είναι τυχαίο ότι συνδέθηκε τόσο στενά με το ρεμπέτικο τραγούδι και τη λαϊκή έκφραση των πόλεων.
Το Μονόβημα δεν επιδιώκει την επίδειξη. Είναι ένας χορός που μοιάζει περισσότερο με σωματικό μονόλογο. Ο χορευτής δεν «ακολουθεί» τη μουσική, μοιάζει να συγχωνεύεται μαζί της.
Η ονομασία του χορού έχει, φυσικά, παγιωθεί ως «ζεϊμπέκικος», κουβαλώντας τις ρίζες, τις επιρροές και τη διαδρομή του μέσα στο χρόνο. Αυτό είναι κάτι που ούτε το αμφισβητείς ούτε το απαξιώνεις.
Το να τον αποκαλούμε από δω και πέρα Μονόβημα δεν έχει σαν σκοπό ή κίνητρο ν’ αλλοιώσουμε την ιστορία του. Οπότε η λογική απορία είναι, γιατί να το κάνουμε;
Για τον ίδιο λόγο που λέμε το ασανσέρ ανελκυστήρα και το smartphone κινητό. Είναι ο τρόπος μας να αποδώσουμε, με μια εύστοχη λέξη, το νόημα της πράξης.
Ποια είναι η γνώμη σας και ποιες οι εναλλακτικές σας προτάσεις, αν έχετε; Θα θέλαμε πραγματικά να τις διαβάσουμε στα σχόλια.
