Ο Άγιος Φανούριος είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους (μιας και το δημοφιλής δεν ταιριάζει) αγίους, της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας.
Πράγμα ελαφρώς παράδοξο μιας και ο Φανούριος δεν αναφέρεται ούτε στις γραφές, ούτε σε κάποιο γνωστό θρησκευτικό περιστατικό. Η ιστορία του ξεκινά μόλις το 14ο αιώνα, με μια εικόνα που βρέθηκε στη Ρόδο. Σ’ αυτήν απεικονίζεται ως νεαρός στρατιώτης να υποφέρει 12 μαρτύρια, όσα και οι άθλοι του Ηρακλή.
Η μεγάλη αγάπη των πιστών στο πρόσωπό του, προέρχεται από την πεποίθηση ότι ο Άγιος Φανούριος έχει την ιδιότητα (ελλείψει καλύτερης λέξης) να φανερώνει χαμένα πράγματα και πρόσωπα. Άγιος που δε θαματουργεί μηδέ δοξολογιέται που λέει και ο θυμόσοφος λαός. Η πεποίθηση αυτή δε, πηγάζει από το γεγονός ότι τ’ όνομά του είναι σχετικά ομόηχο με το «φανερώνω». Στην ίδια κατηγορία εμπίπτει και ο Άη Γιάννης που οι μητέρες του πηγαίνουν τα παιδιά τους για να τα «γιάνει».
Για να θαυματουργήσει όμως ο Άγιος Φανούριος, πρέπει να του τάξεις και συγκεκριμένα μια γλυκιά πίτα που λέγεται φανουρόπιτα. Η οποία φανουρόπιτα έχει τρόπο και υλικά, όχι ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι. Σιγά δηλαδή μην του πας ένα μιλφέιγ και περιμένεις αποτελέσματα! Θ’ ακολουθήσεις τη συνταγή αυτή εδώ και αφού «μελετήσεις» το αντικείμενο ή το πρόσωπο που θες να σου φανερωθεί, θα την πας στην εκκλησία. Όχι απαραίτητα μία που να είναι αφιερωμένη στον Άγιο.
Η πίτα σου (η οποία παρεμπιπτόντως είναι και βέγκαν) θα διαβαστεί και στη συνέχεια, μετά το πέρας της λειτουργίας, θα τη μοιράσεις τόσο σε συμμετέχοντες όσο και σε περαστικούς. Μη λησμονήσεις να έχεις μαζί σου χαρτοπετσέτες γιατί ένα από τα συστατικά της είναι το λάδι της ελιάς και τα κομμάτια λαδώνουν τα χέρια.
Ένα υπέροχο έθιμο που εκτός από την ιδέα ότι ο άγιος είναι κάτι περισσότερο από μια διδασκαλία ή μια ιστορία, συνεχίζει και την παράδοση των αναίμακτων προσφορών των αρχαίων Ελλήνων στους δικούς τους θεούς. Άλλωστε όταν οι άνθρωποι αλλάζουν όνομα δε σημαίνει ότι αλλάζουν και συνήθειες.
