Το Παπα-Ράμπο δεν είναι χιουμοριστικός τίτλος ανάλογος με αυτούς ταινιών της δεκαετίας του ’80 όπως Παπασούζας π.χ.
Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία από τα χρόνια του Βυζαντίου και όταν τη διαβάσετε θα καταλάβετε γιατί ο χαρακτηρισμός «Παπα-Ράμπο» ταιριάζει απόλυτα στον πρωταγωνιστή της.
Η ιστορία του πατέρα Θέμελη
Σε μια εποχή που η Βυζαντινή Αυτοκρατορία βρισκόταν υπό διαρκή απειλή από τις αραβικές επιδρομές, μια παράξενη και συγκλονιστική ιστορία ξεχώρισε — αυτή του παπά Θέμελη. Ένας απλός ιερέας, που έγινε ήρωας, μετά προδότης και τελικά αρχηγός επιδρομέων. Μια πορεία που μοιάζει με αρχαία τραγωδία.
Ένας ποιμένας που προστάτεψε, κυριολεκτικά, το ποίμνιό του.
Σύμφωνα με τον Βυζαντινό ιστορικό Ιωάννη Σκυλίτση ή Σκυλίτζη, ένας παπάς ονόματι Θέμελης έζησε σε μια παραμεθόρια περιοχή που δεν κατονομάζεται και η οποία συχνά έπεφτε θύμα Αράβων επιδρομέων τον 9ο και 10ο μ.Χ. αι.
Μια τέτοια φορά όπου οι Άραβες είχαν επιδοθεί εκτός από τη συνηθισμένη λεηλασία και σε δολοφονίες κατοίκων, ο Πάτερ άρπαξε ένα μεγάλο ξύλο (κατ’ άλλους ένα ρόπαλο/κεφαλοθραύστη) και, με απίστευτη γενναιότητα, επιτέθηκε εναντίον τους.
Αν παίζαμε στο στοιχήμα οπλισμένοι επαγγελματίες vs ενός ιερέα, θα ποντάραμε τα σπίτια μας στον άσσο. Και θα τα χάναμε. Γιατί ο Παπα-Ράμπο σκότωσε πολλούς από τους κακούργους, αναγκάζοντας τους άλλους να το βάλουν στα πόδια.
Η Εκκλησία τον τιμωρεί
Η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία (δεν είχε γίνει ακόμη το σχίσμα) τον καλεί σε απολογία. Διότι ο επίσκοπος της περιοχής θεώρησε πως ένας ιερέας δεν πρέπει να χύνει αίμα, ακόμα και σε πεντακάθαρη αυτοάμυνα.
Οι Πολεμιστές-Ιερείς δεν είναι κάτι σπάνιο στην Χριστιανική Εκκλησία και μάλιστα στο Ανατολικό της κομμάτι, σε προηγούμενο άρθρο έχουμε μιλήσει σχετικά. Η αλήθεια είναι όμως πως η τελευταία έχει πάντα ένα θεματάκι με όσους δικούς της σκοτώνουν.
Γι’ αυτό ανακηρύχθηκε άγιος ο Παΐσιος που σαν διαβιβαστής δεν αφαίρεσε ζωή ενώ δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ο Παπαφλέσσας, που έχει στείλει διψήφιο αριθμό τούρκων να συναντήσουν τον Προφήτη.
Έτσι, ο Θέμελης καθαιρέθηκε ή δέχτηκε σοβαρή ποινή. Η αντίδρασή του; Ριζική.
Από προστάτης…προδότης
Πικραμένος και απογοητευμένος, ο Θέμελης αυτομόλησε στους Άραβες. Ασπάστηκε το Ισλάμ, έγινε αρχηγός μιας ομάδας επιδρομέων και άρχισε να χτυπά βυζαντινά εδάφη. Ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε υπερασπίστηκε το χωριό του, τώρα το λεηλατούσε.
Ένα λαμπρό παράδειγμα για το κακό που προκαλούν όσοι μάνατζερ διοικούν από ένα γραφείο και δεν έχουν κατέβει ούτε μια φορά στη γραμμή παραγωγής να μιλήσουν με τους εργάτες. Όπου μάνατζερ βάλτε Ιερά Σύνοδος και όπου εργάτες, οι πιστοί.
Τι μας διδάσκει αυτή η ιστορία;
Η περίπτωση του Παπα-Ράμπο δεν είναι απλώς μια ιστορική περιέργεια. Είναι ένα βαθύ σχόλιο πάνω στη σύγκρουση ανάμεσα στην αυστηρή ηθική των θεσμών και την σκληρή πραγματικότητα. Μέχρι ποιο σημείο αξίζει να τηρείς τους κανόνες; Και αν τους παρακάμψεις, πότε και γιατί, χάνουν την πραγματική τους αξία;
Από την άλλη, όταν ταχθείς σε ένα σκοπό, έχεις δικαίωμα να τον ερμηνεύσεις όπως θες και να δράσεις ανάλογα; Εδώ θα ήθελα τη γνώμη σας.
👉 Μήνυμα για σήμερα:
Η ιστορία του Θέμελη μας θυμίζει ότι οι άνθρωποι, ακόμη και στις πιο ιερές θέσεις, είναι στην τελική άνθρωποι. Νιώθουν ό,τι και οι άλλοι. Χαρά, θυμό, πόνο, ζήλια και όταν η δικαιοσύνη μοιάζει με αδικία, οι συνέπειες μπορεί να είναι δραματικές.
