Η αγάπη μου για τον καφέ είναι γνωστή. Και αποτυπώνεται μέσα από μια σειρά άρθρων όχι μόνον όπως το παρόν αλλά και από προηγούμενα σαν αυτό εδώ για παράδειγμα ή επίσης και αυτό.  

Σήμερα πήρα καφέ απ’ έξω. Είχα καιρό να το κάνω, διότι φτιάχνω στο σπίτι για οικονομία, όμως πεθύμησα έναν ωραίο κρύο καπουτσίνο. Και για να σας προλάβω, ναι είχα καπουτσίνο και στο χωριό μου. Πήγα στο μικρό καφέ απέναντι από το σπίτι μου, έδωσα παραγγελία κι έπιασα ψιλοκουβέντα με το συμπαθέστατο αφεντικό.

Θέμα συζήτησης η μείωση του ΦΠΑ στον καφέ που δε μετακυλήθηκε στον τελικό καταναλωτή, δηλαδή εμένα. Το επιχείρημά του ήταν το ίδιο μ’ αυτό που μια πλειάδα φίλων άκουσαν και μου μετέφεραν. Ότι στην τελευταία αύξηση του ΦΠΑ, οι καφετέριες την απορρόφησαν αντί ν’ αυξήσουν τις τιμές. Οπότε τώρα, κατά κάποιον τρόπο, παίρνουν πίσω αυτά που έδωσαν. Στο αντεπιχείρημά μου ότι αυτό θα ίσχυε μόνον εάν κόβανε αποδείξεις για όλους τους καφέδες, άρχισε να ψάχνει το κινητό του.

Πάνω σ’ αυτό έχω να κάνω μια πρόταση προς το Υπουργείο Οικονομικών (που συνεχίζει να με αγνοεί χαρακτηριστικά), η οποία θα είναι ωφέλιμη για όλους. Να εφαρμόσει μια μορφή ανταμοιβής που θα την ονομάσει με τον αδόκιμο όρο «cafebonus». Όποιος αγοράζει καφέ με χρήση πιστωτικής ή χρεωστικής κάρτας θα πληρώνει λιγότερο ΦΠΑ άρα και λιγότερο τελικό σύνολο. Όποιος αγοράζει καφέ με κέρματα, φουλ τιμή.

Ο καταναλωτής κερδίζει είτε πραγματικά χρήματα στην τσέπη του, είτε περισσότερους καφέδες μέσα στο χρόνο, αν αποφασίσει να χρησιμοποιήσει εκεί τα χρήματα της υπέρ του διαφοράς. Κι επειδή το δεύτερο θα γίνει, οι επιχειρήσεις δεν έχουν να χάσουν απολύτως τίποτε. Όσο για το ταμείο του κράτους, αν καταφέρει να εισπράττει αυτόματα το ΦΠΑ από τη χρήση πλαστικού χρήματος (άλλη πρότασή μου που αγνοείται), θα γεμίσει έστω και λίγο παραπάνω τα συρτάρια του, χωρίς μουρμούρες.